.

این روزها نوشتنم نمی آید. دلایل متعددی می توانند به این نیامدن ربط داشته باشند . یکی شان همین محیط

جدید است. من خیلی دیر به جایی عادت می کنم. روزهای اول معذبم و معمولا حس می کنم تکه ای از

آرامشم گم شده است. نوعی تشویش همراه با میلی قوی به گریز . برای همین آدم ِ سفرهای متعدد نیستم.

همیشه ترجیح می دهم همانجایی که هستم بمانم و خوابیدن زیر سقفی جدید آرام و قرار ِ مرا می گیرد.

بیشتر اوقات در شرایط بیتابی دنبال علت و معلول ها می گردم اما حقیقت اینست که مکان جدید نقطه

شروع نا آرامی های من شده است.
.
حالا که مادر آقای او را می شناسد یک سری چیزها دستخوش ِ تغییر شده است. یک تغییر ناخوشایند

حس من است. وقتی دارم رانندگی می کنم و فکرم به طور همزمان به هزار جا سرک می کشد ، حس

می کنم دچار سبکی ِ بدی شده ام. نه از آن سبکی هایی که آدم را می برد توی آسمان.بلکه از آن سبکی

هایی که آدم را بیهوده و معمولی می کند. وقتی ظهرها وارد خانه می شوم می فهمم این سبکی از این

موضوع ناشی می شود که حالا من دیگر رازی ندارم.  برای من داشتن ِ کلمه هایی که توی پستوی

ذهنم پنهان می کنم ضروری است. بدون آنها زیادی روشن و معمولیم.اما خوشایندش اینست که مادر

خوشحال است و با من هم بسیار مهربانتر از پیش برخورد می کند و اصولا لبخندی مهربانانه هی از

روی لبهایش به طرف من ارسال می شود. امروز داشتم فکر می کردم من الان در ذهن مادرم مثل

مسافری شده ام که توی خیالش به زودی می رود . (به همین خیال باشید. همگی ! ) 

.
بکتاش دیگر نمی نویسد. نمی دانید هربار که یکی از آنهایی که دوستشان دارم قصد رفتن می کنند

مرا چه می شود.آخر مگر غیر از این خانه ی مجازی کجا تا این حد صمیمیت و شناخت فرو ریخته

است ؟ مگر نه اینکه اینجا بعدی از خودمان را نمایش می دهیم که توی برخوردهایمان پنهانش

می کنیم و بهش نمی پردازیم ؟ اما بکتاش است و تصمیمش. دلایلش با آن پست آخر ِ تکاندهنده اش

آنقدر پر معنا بودند که آدم از هر دری هم وارد شود نمی تواند بهش گیر بدهد.




.

پ.ن : این کنار ، آن بالا را گذاشته ام تا عکس هایی که باهاشان ارتباط عجیبی برقرار کرده ام

را بگذارم.