. .

دلم گوله ای شده بی قرار.انداختمش روی تخت بلکه از چشمم دور بماند بتوانم بشینم پشت کامپیوتر مقاله ام

را تکمیل کنم. موضوع تحقیقی که به طور کلی باید برای روش تحقیق ترم آینده ارائه بدهم را درباره ی

Claustrophobia  انتخاب کرده ام. یک نوع ترس که به بیماری روحی منجر می شود . فرد بیمار ابتدا

ترس از قرار گرفتن در فضای محصور را دارد و بعدتر در چونان فضایی دچار حمله های عصبی و تنگی

نفس می شود. بخاطر مادرم که درجه ی پایینی از این ترس را همیشه با خودش به همراه می کشد. که

هرچه سعی کرده ام نتوانسته ام با حرف زدن تاثیری در این حالت روحی اش بگذارم. گذشته از اینها

تحقیق کردن راجع به چنین موضوعی برایم جذاب است. این روزها دچار حسی از آگاهی شده ام.

آگاهی از جامعه ای که دارد بلاهایی عجیب سر زندگی ما می آورد. حس می کنم توی چرخ گوشت

گذاشته شده ایم. حس می کنم کار تورم از درصد گذشته است. تورم به دانه های برنج نفوذ کرده است. به

لپه ها. به دانه های ارزن. به تلاش های پیاپی ِ بی نتیجه. به از صبح تا شب کار کردن ها و کم شدنِ

ارتباط ها. به فاصله های دیوانه کننده بین من و او که نبضم را به نفس نفس انداخته است. حس می کنم

سرگرممان کرده اند. سرگرمی اجباری. نه از نوع فارسی وان. که از نوع سگ دو زدن های ملال آور.

 دلم را پرت کرده ام روی تخت . آقای او . می خواهمت . تنم دارد در نیازت می سوزد.

این نقاشی را از صبح هی نگاه می کنم.زن ِ پشت پنجره اندوه مرا می فهمد وقتی پشت شیشه  اتوبوسی

دلم می ترکد و حالم از خودم به هم می خورد که زیر فشار جبری حرص آور هستم  که نمی توانم از

اتوبوس بزنم بیرون و دیوانگی کنم و دنیا را به تخ.م های نداشته ام بگیرم.که نگذارم دست هیچ اتفاق

روتینی مرا از دستهای تو دوباره و دوباره و دوباره جدا کند.که سهم مان دیگر گریه های پشت تلفن نباشد.

فاصله ها را توی جهان سوم می کِشند. از دو طرف. اینجا کیلومتر معنا ندارد. هرچه هست قرن است. 

دست و دلم نمی رود کارهایم را انجام بدهم. هر ساعت که به نشنیدنت اضافه می شود بی قرارتر می شوم.

هی کتاب های درسی را بر می دارم آماده ی امتحان های در راه بشوم . نمی شود. مرشد و مارگریتا را

گرفته ام و از ظهر تا الان فقط مقدمه اش را خوانده ام. غیر از کسل بودنم می ترسم کتاب را شروع کنم و

آنقدر مرا در چنگ خودش بگیرد که بیخیال امتحان و درس و نمره شوم. مثل یک قاب عکس گذاشتمش

کنار تخت . هی بهش نگاه کنم و آه بکشم که چرا در جهانی افتاده ام که سومی است و نمی گذارد عاشقی

کنم و قهقهه بزنم .