.

فیلم La Vie en Rose را وقتی دیدم که چند روزی بیشتر از آشنایی ام با ادیت پیاف نگذشته بود. او یکی از

معروفترین خواننده های زن در فرانسه است که صدای رسایش از عصرهای متفاوتی عبور کرده است و

حالا  یک هفته ای هست که من او را شناخته ام. دو سه روز گذشته بود از دانلود بعضی از آهنگ هایش

در کامپیوترم که میم به دیدنم آمد. میم زبان فرانسه می خواند و می داند که من چطور مجذوب فرهنگ

فرانسه ام و خوب می داند که چقدر عاشق فیلم های فرانسوی هستم.

فیلم  را بهم داد و گفت که داستان زندگی ادیت پیاف است. خب حقیقتا اینبار کمی شگفت زده شدم .

خیلی وقت ها پیش می آید که وقتی با چیزی آشنا می شوم اتفاقی در روزهای بعدش می افتد و دنباله اش

را تکمیل می کند. اما اینبار خیلی زود بود. من حتی هنوز آنچنان اشتیاقی برای جستجو و کشف Piaf

نشان نداده بودم.

فیلم را خیلی دوست داشتم. دلیل شخصی ام اینست که فیلم های زندگینامه ای را دوست دارم و به شدت برایم

لذت بخش است تصویر و جزئیات شخصیت هایی که می شناسم را به تماشا بنشینم. اما دوست داشتن فیلم از

دلایل شخصی ام عبور می کند . فیلم از نظر ساختار بسیار سنجیده و خلاقانه  پردازش شده است.

فیلمنامه آنقدر منسجم و حقیقی است که باورم نمی شود کسی جز خود ادیت پیاف نوشته باشدش.  بازی ماریون

کوتیار را آنچنان باور می کنی و ریتم کار آنچنان بر تو می نشیند که یقین می آوری این خود ادیت است که

نشسته دفتر خاطراتش را ورق می زند و روایت می کند.

حس می کنم می توان به جرات گفت که بازی کوتیار در این فیلم بی عیب و نقص است. او توانایی این را دارد

که با گریم های متفاوتی که در طول فیلم برای نشان دادن سن و سال ادیت بر چهره اش می شود همذات پنداری

کند. و این کار را نه تنها در چهره اش که با تمام ِ وجودش انجام می دهد. روند فیلم کرونولوژیک نیست و

فلاش بک های زیادی در میان صحنه ها می خورد. و همین رفتن و آمدن ها میان تاریخ ، فیلم را نه تنها به

هم نمی ریزد که به طرز وحشتناکی لذت بخش می کند.به علاوه فکر می کنم انتخاب چنین روندی برای تدوین

فیلم برای نشان دادن ذهن آشفته و پر هذیان ادیت در سالهای پایان عمر بسیار به جا و مناسب است.

چیزی که بیشتر از هر چیزی در فیلم پسندیدم عدم وجود عنصر قضاوت بود. کارگردان  ( الیویه داها ) سعی

می کند ادیت واقعی را با همه ی اندوه ها و شادی ها با ضعف و قدرتش به نمایش بکشد و موفق می شود.

اما در این به نمایش کشیدن باوری را به قضاوت نمی نشیند و یا رفتاری را نفی یا تحسین نمی کند.

 
صحنه ای که ادیت عشقش مارسل سردان را از دست می دهد ، صحنه ای است که بخاطر همذات پنداری و

بازی شگفت انگیز همه ی بازیگران نمی توانم دوباره نگاه کنم.در باره ی عشق ادیت به مارسل، بوکسر

معروف اروپایی، فیلمی دیگر هم ساخته شده که نامش Édith et Marcel است و صرفا به رابطه ی

عاشقانه این دو می پردازد.

La Vie en Rose  را بعضی زندگی به رنگ صورتی و بعضی دیگر زندگی یک گل سرخ است ترجمه

کرده اند. امیدوارم اگر به این خواننده علاقه دارید و یا مثل من از دیدن فیلم های اینچنینی لذت می برید ، این فیلم

را جزئی از لیست فیلم هایی که باید ببینید قرار دهید.