- -

راه می افتیم . از کوچه های تاریک می گذریم . استرس جزئی همیشگی از ملیت مان شده باشد انگار ، با ما کنار ما

مثل سایه ی شومی حرکت می کند. دستهایمان گره خورده اند در هم. یکی از خانه ها از بقیه روشن تر است. سایه ها

درش در حال رقص و جنب و جوشند. هیاهوی مردم مثل همیشه استرسم را افزایش می دهد. خودم را می چسبانم بهش.

دستش را می اندازد دور گردنم. آهسته تر می رویم. با انگشت اشاره اش آن دور را نشان می دهد. می گوید :

" همان جاست. ببین. چیزی نمانده. "  قرار گذاشته ایم بعد از این دنبال خواب هایمان بگردیم. این یکی مال هفته ی

پیش است. یکی مان ، دقیقا نمی دانیم کدام یکی ، خواب دیده بود بین دو دیوار شکافی است بزرگ. به اندازه ی ورودی

در پارکینگ. به اندازه ی چهار قدم بزرگ من. به اندازه ی دو قدم بزرگ او. از دور که نگاه کنی فکر می کنی باید

لبه ی پرتگاهی باشد. نزدیکتر که می روی اما می بینی حالت تپه مانندی دارد. باید از تپه ها بروی پایین و وارد

چمنزاری شوی که خاکش سرخ است. او می گوید تنه ی  تک درخت خاک سرخ را در خواب گرفته و رفته بالا.

سر شاخه ای نشسته و سوت زده. برای ساعتها. برای قرن ها. گذر زمان را زیر خطوط پیشانی اش حس می کرده.

من خاک تو رفته ی زیر درخت را نشان می دهم و می گویم همانجا . دقیقا در همان نقطه بود که در خوابم نشستم و لم

دادم به تنه ی کهنسال و مست خنکای باد شدم. او دستهایش را حلقه می زند دورم. می گوید :" نمی دانم سوت می زدم

یا صدای سوت را می شنیدم؟". من دستهای جوانم را از میان دستهای او می کشم بیرون و رو به آفتاب می گیرم.

می گویم : " نمی دانم درخت کهنسال را خودم کاشته بودم یا بی دلیل با حس مالکیتی آنچنان رها شده بودم زیر

سایه اش ؟ ".

راه می افتیم. استرس با ما از کوچه های تاریک و خیابان های قحطی زده ی یازده شب تا پیچک خوابیده روی

دیوار خانه مان می آید. استرس را چون کوله پشتی از شانه هایمان در می آوریم .

در خانه ام بوی یاس می آید. یاس را هر شب ِ عاشقی ، او با خودش می آورد و روی میز ، گوشه ی دیوارها،

روی تخت و بین سینه هایم می گذارد. او روی تخت لم می دهد و با مداری که ساخته ور می رود. من دستِ

راستم را می کنم توی جیبِ شلوارکش و خیلی زود خوابم می برد.