.

من از نگاه کردن به گذشته خوشم می آید. همیشه قبل از اینکه خوابم ببرد خودم را می اندازم درون تونلی هزار تو از

کودکی ام. دنبال سر نخ هایی که مرا به خاطره ها و لحظه های گم شده در ذهنم وصل می کند. یکی از چیزهایی که

همیشه در ذهنم تکرار می شود کارتون هایی است که به تماشایشان می نشستم  و بعدها تحت تاثیرشان خیالبافی

می کردم. در اینکه کلی از بازی های من در تنهایی و با خیالبافی های من که از وقایع اطرافم منشا گرفته بودند صورت

می گرفت شکی ندارم اما هنوز نمی توانم به روشنی تصاویر بازی هایم را در ذهنم بازسازی کنم. می دانم که شخصیت

کارتون ها و کتاب هایی که می خواندم اولین دوستهای من در زمان تنهایی ام می شدند. می دانم که از چوبین و چاق و

لاغر می ترسیدم. آن ندایی که چوبین را صدا می کرد مرا می ترساند و آن دو تا کار آگاه (چاق و لاغر ) با آن ماشین

ژیانشان همیشه مرا پر از استرس می کردند. این استرس موقع تماشای دوقلوهای افسانه ای هم در من شدت می گرفت.

انگار یک قرن طول می کشید تا آن دوتا دستهایشان را به هم برسانند و قال قضیه را بکنند. به جای اینها فوتبالیستها را

بخاطر علاقه ام به فوتبال دوست داشتم و تام و جری را قبل از رفتن به مدرسه نگاه می کردم. و در کنارش صبحانه بهم

می چسبید. چیزی که به وضوح در خاطرم مانده است همراهی پدرم در تماشای کارتون هاست. پدر عاشق کارتون ها

بود. صبح های زود می نشست و تام و جری نگاه می کرد و برنامه ی کارتون ها را بهتر از من می دانست. حالا هم

که سنی ازش گذشته است و استاد بازنشسته ی دانشگاه شده است هنوز می نشیند جلوی تلویزیون و کارتون می بیند.

بخاطر همین ، برای روز پدر برایش کارتون های قدیمی را خریدم. البته با همان دوبله ها و سانسورهای فارسی.

فقط برای حس نوستالژی که دارند و لذتی که با وجود کیفیت پایینشان در آدم به وجود می آورند. یکی از کارتون هایی

که برایش خریدم " زنان کوچک " بود.

کاراکتر های زنان کوچک گاه به گاه در بازی های من زنده می شدند . گاهی مادر خانواده می شدم و با وقار تعریف

شده ای که در او وجود داشت راه می رفتم و حرف می زدم و تصمیم های منطقی می گرفتم. گاهی مگی می شدم.

همان دختری که همیشه موهایش را توی توری می پیچید. و قرار بود خیلی شبیه مادرش باشد. با همان وقار و با

همان شخصیت. دیروز به تماشای قسمتی ازش نشستم و کلی خنده ام گرفت. سانسورها فوق العاده غیر حرفه ای انجام

شدند. خنده ام گرفته بود که آن زمان چقدر خنگ بودم که این سانسور ها را نمی فهمیدم و توجهی بهش نداشتم.  پدر

خانواده در قسمتی از جنگ برگشت. بعد از یکسال. استقبالی که خانواده ازش کردند باعث شد شک کنم که این انیمیشن

یا توسط ایران ساخته شده یا کره شمالی.  خب بعدتر متوجه شدم این نوعی که ایران نشان می داده را ژاپن ساخته بوده.

پدر وقتی می خواهد مادر خانواده را در آغوش بگیرد تصویر کات می خورد به لوستری ساکن که در چند اپیزود قبل

نشان داده شده بود.

شخصیت های رمان Alcott  در دست کارگردان و تصویرپرداز ژاپنی کمی مورد دستکاری قرار گرفته اند. پوشش

آنها به سلیقه ی کارگردان تصویرپردازی شده است. شخصیت جو(کتی) در واقع خود نویسنده است. آلکات هم سالهای

جنگ را تجربه کرده بود و چندین سال پرستار جنگ بود. او گرفتار فقر حاصل از شرایط جنگ شده بود و در جبهه

برای روزنامه ها داستان می نوشت. داستان هایی که فضای جبهه را منعکس می کردند. گرچه او طرفدار تساوی حقوق

زن و مرد بود ، شخصیت های رمانش آنچنان دارای گرایش های فمنیستی نیستند و رفتار هنجار شکنانه ای از آنها سر

نمی زند.  یادم است چند وقت پیش نقد های زیادی درباره ی رمان زنان کوچک خواندم. یادم است که بیشتر نقدها بر پایه

نظریه های فمنیستی نوشته شده بودند. زنان کوچک زن هایی را نشان می دهد که انگار سر از فرهنگ من بیرون

آورده اند نه فرهنگ آمریکا. شاید به همین دلیل است که من در آنها شخصیت اغراق شده ای نمی بینم و آمریکایی ها

می بینند.

همین دیروز که داشتم کارتون را می دیدم هی با خودم می گفتم انگار قصه قصه ی هشت سال دفاع مقدس خودمان است

و این زن ها که در حصار خانه ها محبوس شده اند و احساس فداکاری سر تا پایشان را گرفته زنان معصوم و تنهای

خودمان هستند. حقیقتا دلم می خواهد کارتون را به زبان اصلی پیدا کنم و ورژنی را ببینم که توسط ژاپن ساخته نشده

باشد. بخاطر بار نوستالژیکی که به زندگی ام می بخشد دوستش دارم.