.

فکر می کنم ساعت حدود ده و شانزده دقیقه دیشب بود که حس کردم دلبستگی ام به خیلی از آدمها از بین رفته و واژه

فامیل برایم محو شده است. تمام خواسته ام از ساعات بی لذتی که می گذشتند این بود که سرعتشان را تندتر کنند تا

مهمان ها بروند و من در اتاق را ببندم و لباسهایم را بکنم. گردنبند حس خفگی بهم می دهد. و این سوتین جدید که باید

ببندیش پشت گردنت.هزار بار در طول بعدازظهر دلم خواسته بود عکس هایت را باز کنم که  یکی یکی بهم انرژی

بدهند.

اما حضور آدمها آنقدر برایم غریبه شده که تمام فکرم این بود که آنها قادر به فهمیدن ِ حس ِ تو نیستند. یکی شان راجع به

مدل ریش و سیبیلش نظر خواهد داد و آن یکی پا را از این تکه هم فراتر خواهد گذاشت.

دیشب شکلات را دیدم و پاریس تگزاس را. شکلات را با اینکه از آرمانشهری دست نیافتنی سخن می گفت و پر بود از

پند و اندرز های کلیشه ای ، بخاطر ژولیت بینوش دوست داشتم. و پاریس تگزاس را باید بالاخره می دیدم. دوستش

داشتم اما دیوانه ام نکرد. My Life Without Me را همین الان تمام کردم و قبل از اینکه بخواهم فیلم دیگری ببینم

بلند شدم و برای خودم قهوه ریختم. کمی روی تخت نشستم . یادم آمد امروز توی گودر کسی نوشته بود که رابطه‌ی

عاطفی دو نفر فقط برای آن دو نفر جالب و جذاب است، حال بقیه را به هم می‌زند معمولا. برای من تا به حال همچین

چیزی نبوده . همیشه دیدن رابطه ی عاطفی دو نفر بهم انرژی و امید داده. بارها فکر کرده ام هرچقدر هم کلیشه ای

باشد ایمان من هنوز اینست که جهان به کمی عشق نیاز دارد.


پراکنده نویسی : وقتی  آدمهای غریبه ای اطرافت هستند که تنها لیبل فامیل را با خود می کشانند و وقتی تقریبا هیچ

دلبستگی و نقطه ی تفاهمی بین حس های تو و آنها پیدا نمی شود ، اینکه جشن بگیری و لباس سفید بپوشی و ایضا

برای آن یک شب گونی گونی پول خرج کنی ، کار ضروری و عاقلانه ای است ؟ این آن شبی است که همه فکر

می کنند تا ابد در ذهن می ماند ؟

- من یک سورپرایز ِ تلخم ! غریبه ها می توانند از الان آماده ی قضاوت کردن باشند.




پی نوشت :

وقتی از پنجره ی وب کم می بینمت که پتو را کشیده ای تا روی گردنت و مرد زیبای من شده ای

و خوابیده ای ، تمام بیقراری هام پاک می شوند. برای چند دقیقه ی شیرین.