.

" پاییز هنوز نرسیده."

این را وقتی به پوست دستم نگاه می کنم می گویم. برای من که نمی دانم امروز چه روزی است و یکی از سوال هایی

که هر روز از پدر می پرسم مربوط به تاریخ آن روز می شود ، حساسیت پوستی یادآور خوبی می تواند باشد. با اولین

نسیمی که از جانب پاییز می رسد آلرژی فصلی به پوستم می نشیند. آن وقت هر جایی حسابش را بکنی من را می بینی

که دارم دستهایم را می خارانم.

مادرم می گوید :" جدی میگی ؟ ! خوب شد گفتی ! من فکر می کردم پاییز شده ! " دست می کشد روی گونه ام. و

می گوید : " همین است . پلاک سه. " در را که باز می کنند مامان و من می رویم تو و بعد ِ ما پدر می آید.  قبل اینکه

برسیم به پله ها دست می کنم توی کیفم. دوربینم را می گیرم توی مشتم. برای لحظه ای. و باز می گذارمش همان جایی

که بود. با مامان و بابا آمده ام دیدن دوست های قدیمی شان. برای این آمده ام که مسن اند و من خانه ی آدم های مسن را

دوست دارم و نحوه ی صحبت کردنشان را و نوع تکان خوردن لبها و بازی با دستهایشان هنگام ِ حرف زدن. و برای

اینکه فانتزی من از کودکی،ورود به همه ی خانه های دنیا و عکس گرفتن از آنها بوده است. همیشه توی ماشینِ مامان

دستم را می گذاشتم زیر چانه ام و زل می زدم به پنجره ی خانه ها. هر پنجره مثل یک راز روی دلم سنگینی می کرد.

از چند سال پیش هر جا رفته ام دوربینم را هم برده ام. وقتی حواس آدمها به من نبوده از هر کجای خانه که می شده

عکس گرفته ام و هربار از سنگینی روحم کم شده است.

روی دیواری که کنار صندلی است که من رویش نشسته ام  تَرکی وجود دارد. ترکی که اگر ادامه اش بدهی می رسی

به قاب عکسی که در آن دختری لباس فارغ التحصیلی پوشیده و می خندد. دوست مادر برایمان چای می آورد و به من

که خیره شده ام به مسیر ترک می گوید : " مریم است. توی این عکس بیست و یک ساله بود. ".

دوست مادر پیراهن سبز پوشیده با گلهای ریز بنفش. پیراهن تا زانوهایش می رسد. موهایش را ریخته روی شانه اش و

رنگ موهایش از موهای مامان یک شماره روشن تر است.  بهش می گویم چای نمی خورم و دخترش خیلی خوشگل

است. توی این عکس. شوهرِ دوست مامان دارد برای بابا از حال و روز دخترش در آمریکا می گوید.

شوهرِ دوستِ مامان می گوید وقتی آخرین دخترشان رفته فهمیده اند تنها شده اند. سر تکان می دهم و دلم می لرزد.

مامان می گوید : " من همیشه می گم کسی که دختر نداره انگار اصلا بچه نداره. " دوستها با تکانِ سر حرف مامان را

تایید می کنند. پدر می گوید :" تا وقتی یه دختر تو خونه ات مونده و هنوز نرفته احساس جوونی می کنی. انگار اصلا پیر

نمی شی. "  می خندم و انجیر می خورم.

توی یکی از اتاق ها کتابخانه ی بزرگی است. بیشتر شان فرهنگ نامه و لغت نامه انگلیسی و فارسی. یک طرفِ کتابخانه

اما کتابهای تاریخ چیده شده اند. اگر جای دیگری بود دست می بردم و کتابی بیرون می کشیدم. بازش می کـردم و

صفحه ای از آن را بو می کشیدم. این کتابخانه اما از همان اول دست ِ رد به سینه ات می زند. هر کتاب را در کیسه ی

نایلونی پیچیده اند. همه ایستاده ایم جلوی کتابخانه شان و مامان دارد از فواید فرهنگ دهخدا می گوید. از اتاق می آیم

بیرون و می روم سمت کیفم. دوربین را در می آورم . همه می آیند توی هال. دوربین توی دستم می ماسد. همانجا روی

مبل می نشینم و همینطور که به حرفهای رد و بدل شده بین اینها گوش می کنم با دست راستم خیار می خورم. فکر

می کنم نبض دوربین توی دست چپم می زند. توی مشتم فشارش می دهم. جوری که خیالش را راحت کرده باشم. جوری

که آقای او دست من را فشار می دهد که آرامم کرده باشد. که بگوید همه چیز روبراه است. به دوربین می گویم خیالت

راحت باشد. من با سنگینی از این در بیرون نمی روم.


شب قبل از خواب دوربین را به کامپیوتر وصل می کنم و عکس را به پوشه ی خانه ها منتقل می کنم. اسمش را

می گذارم شماره ی 24. بعد دراز می کشم روی تختم و خیره می شوم به پرده ی آبی اتاق که به طور نامحسوسی از

نسیمِ نیمه شب تکان می خورد. بعد مچاله می شوم توی خودم و خوابم می برد.