.

زندگی همیشه آنطور که می خواهی پیش نمی رود و حقیقتا آدم نمی تواند تمام ِ اتفاقهایی که دلش می خواهد را به ورطه

حقیقت بکشاند ، اما آدم خوب است یک در میان به یکی دو تا از آرزوهای کوچک و ناچیزش برسد حداقل. یعنی اینکه

چندین سال پیاپی بگذرد و ببینی توی شغلت داری در جا می زنی و توی خانواده ات هیچ تغییری رخ نداده و خانه ات

همانی است که سی سال پیش بود و ماشینت را از وقتی گواهینامه گرفته ای عوض نکرده ای، حالتی مثل مرگ بهت

هجوم می آورد. من که چشمهایم نیمه باز هستند و گهگاهی به مردم خیره می شوند ، کمی تا قسمتی اطمینان دارم که این

وضع خیلی از آدمهای هموطن من است. بیراه هم نمی گویم. آن وقت ها که از آموزشگاهی که درش کار می کردم

خوشم نمی آمد و هزار و یک دلیل داشتم برای ترک کردنش ، چند بار رفتم که با پدر راجع به استعفا دادن صحبت کنم

که مثلا سنتی عمل کرده باشم و با بزرگتری به مشورت نشسته باشم .هربار اما پدر با جمله هایی مثل "اینجا همینه دیگه"

و چیزهایی که بوی عادت کردن به یکسانی زندگی در ایران را می داد ازم پذیرایی کرد. از آنجا استعفا دادم و بعدتر

فهمیدم کار خیلی خوبی هم کرده ام. موقعیت های شغلی باز هم پیش آمدند و الان فکر می کنم توی یکی از بهترین هاش

در حال حرکتم ، اما وقتی به آینده نگاه می کنم بیشتر شبیه رویا هایی می ماند که احتمال ِ به وقوع نپیوستن اش بسیار

بالاست. شاید اگر درس خواندن برای ارشد را زودتر شروع کنم انرژی زندگی ام بیشتر شود. اما فکر نمی کنم از این

وضعیت ِ خیال پروری خارج شوم. حالا هم اگر دست از این ناله ها بردارم و به همین درس های دانشگاه بچسبم شاید

درصد خیلی از موفقیت های احتمالی را بکشانم بالا. ذهنم مدتهاست چند قطبی شده. ایضا رویاهایم نیز در چندین شهر

 بزرگ دنیا زندگی می کنند. دیگر وضعیتم در رویاهایم هم با خودم روشن نیست. گاهی خیالم به پاریس می رود و

گاهی خودم را مشغول کار کردن در بی بی سی می بینم. گاهی توی ونیز قدم می زنم و گاهی توی کافه ای شلوغ در

لندن می نشینم و قهوه می خورم . بیشتر وقتها اما بعد از این سفرهای خیالی ترسی توی وجودم می دود. ترسی شبیه

وحشت ِ جنینی که می داند به دنیا نمی آید. شبیه مردی که تشنه است و می داند کمی که جلوتر برود دیگر از تصویر

سراب هم که مایه ی دلخوشی اش شده ، خبری نخواهد بود.

اگر مجبور شوم تمام ِ زندگی ام را توی همین کشور و همین شهر بگذرانم چه؟ اگر یک آدمک ِ معمولی شوم که

بچه هایش را صبح زود بیدار می کند و می فرستد مدرسه و بعد تا آمدنشان جدول حل می کند و عادت خیال پردازی هم

از سرش افتاده چه ؟ اگر روزی چشمهایم را باز کنم و به جای چشمهای او به دیوار روبرو خیره شوم و بدون بوسه های

عاشقانه، صبح را بخاطر جبر ِ زندگی شروع کنم چه ؟ اگر چند سال ِ بعد هنوز توی همین ماشین نشسته باشم و همان

خیابان های هر روز گز شده را برانم چه ؟

فکر کنم بهتر است بروم کمی Friends تماشا کنم.