.

نمی دانم تابستان بود یا اواخر بهار. اما خوب یادم است هوا هُرم داشت. هرم ِ گرما می خورد به سر و صورتم. یادم

است بین حرفهاش چند باری بلند شده بودم ، دستم را گرفته بودم زیر شیر آب ِ سرد و آب پاشیده بودم روی گردنم. با

خودم قرار گذاشته بودم چند روزی که هیچ کس خانه نیست ، بیرون نروم و پشت سر هم فیلم ببینم و کتاب بخوانم و لخت

بچرخم توی خانه. دختره ی دیوانه وقت پیدا کرده بود برای دعوا کردن با شوهرش. برای الم شنگه راه انداختن و از

خانه بیرون زدن. نمی دانم چرا بین این همه گوش ، گوش ِ من انتخاب شده بود . آمده بود و یک ِ نیمه شب ِ مرا داده بود

به فاک.

فنجان قهوه ای را که گذاشته بودم روی میز، کشید طرف خودش و میان ِ سر و صداهایی که از بینی اش در می آمد

ادامه ی ماجرا را تعریف کرد. با همان هیجانی که از لحظه ی آمدن نشان داده بود. حواسم به حرفهاش نبود. اولش چرا.

گوش کردم ببینم قضیه چه بوده. بعد از ده دقیقه ی اول اما فهمیدم موضوع تمام شده و الکی دارد کش اش می دهد.

هرچه می گفت تهش به همان جمع بندی ده دقیقه ی اول می رسید. بین حرفهاش چند بار خنده ام گرفته بود. که چرا از

همه جا آمده پیش من ! من که مثل الاغ زل می زنم به طرف و آخرِ همچین ماجراهایی یک کلمه هم در بساط ندارم. من

که همیشه ترسیده ام از قاضی شدن توی همچین موضوعاتی. از آدم هایی که با هم خوابیده اند. ماه ها. سال ها . و حالا

دچار تنفری شده اند که خدا می داند چند لحظه بعد قرار است از ذهن شان پاک شود. چند بار وسط حرف هاش

می خواستم بهش بگویم اگر با من هم خوابیده بودی ، آنوقت از نظر دادن نمی ترسیدم. هرچه بگویم  دو روز دیگر که

دوباره برگردید توی یک تخت ، علیه خود من استفاده می شود. نگفته بودم. و زل زده بودم به توده ی هوایی که داشت

از در تراس خودش را توی آشپزخانه منتشر می کرد.

نمی دانم تابستان بود یا اوایل پاییز. اما خوب یادم است بعد از دو ساعت حرف زدن مداوم و گله و گلایه ، روی مبل

قرمز هال خوابش برده بود. ملافه کشیده بودم رویش و مهمان ِ تراس شده بودم. هوا گرم بود . همان جا توی تراس

برنامه ریخته بودم که دفعه ی بعد که مامان و بابا می روند سفر ، درها را قفل کنم و آیفون را قطع کنم و گوشی را

بکشم . لخت شوم و لم بدهم روی مبل بزرگ جلوی تلویزیون. The Dreamers  ببینم . پاپ کرن و نوشابه بخورم و

زندگی هیچ کس به تخمم نباشد. یک عریانی ِ کامل.  یادم است هوا نزدیکیهای صبح بهتر شده بود و خنکای صبحگاه تنم

را مور مور کرده بود. آن موقع نمی دانستم مامان و بابا تا سال ها بعد هوس سفر کردن به سرشان نمی زند و هر روز

خانگی تر از دیروز می شوند.