با خودم می گویم هنوز کسی سر به این خانه می زند ؟ فیلتر شده و وقفه ای
پر پهنا درش افتاده. کلمه هایم را دفن کرده ام . به اندازه ی زمانی که از
ننوشتنم می آید. قبل ها دورم پر بود از دفترچه های رنگ و وارنگ. توی هر
کیفم یکی شان را چپانده بودم که هرجا کلمه بود , ثبتش کنم. حالا ماشینی
شده ام. پی سی و تبلت و هزار کوفت و زهرمار دیگر باید به دنباله ام وصل
باشد. حالا دیگر وسط بر و بیابان که ایستاده باشم دست نمی کنم توی کیفم
که دفترچه ای بیرون بکشم. دستم که به جایی بند نباشد کلمه ها را توی ذهنم
ردیف می کنم. مثل بلاگی که تنها خواننده اش خودت باشی می گویم و می
خوانم. و معلوم نیست چند دقیقه ی بعد به دفن کردنشان دل داده باشم. حالا
خیلی از نوشته های ذهنی ام را فراموش کرده ام. اما حجم شان را , سنگینی
شان را ته دلم , توی گورستان بزرگی که ساخته ام , حس می کنم.