.

می گویند آدمی که رویاهایش زیادی گنده است , گاه به گاه می رود سراغ
چیزهای کوچکی که دلش را خوش کند. می گویند هیچ کدام از آن کوچک ها هم نمی
تواند ارضا کند. مثل بروفن . دردت را عقب می اندازد. می گویند آدم
خیالباف زندگی اش را هدر می دهد. می گویند باید منطقی باشی و واقعیت را
ببینی.
می گویم اینهایی که با برچسب منطق سالها از خود آویزان کرده اید, یک مشت
ک.س و شر است برای من. خلاص.
فکر پاریس را گذاشته ام کشوهای پشتی ذهنم. که هی گاه و بیگاه هوایی اش
نشوم. این روزها هوایی تو هستم. مدام انتظار آمدنت را می کشم و از روزی
که می آیی , مازوخیست وار به دقیقه هایی که رفتنت را نزدیک می کنند دل می
دهم. پاریس بزرگ شده مشهد و تهران و هرکجای کوچک این خاک. همینکه تا دو
نیمه شب با تو پرسه بزنم. قهقهه هایم را بریزم توی خیابان و با تو the
ways بخوانم و در تاریکی شهر برقصم خوشی ام شکوفه می زند.هیچ کس نمی داند
چه حال وصف ناشدنی است وقتی در پارکینگ , توی ماشین می مانیم و سر می
گذاری روی پاهای من . وقتی بعد از این همه کنکاش و فکر به یقین می رسم و
توی گوشهات می گویم " تو بهترین دوست منی. " دیگر تمام شده. تو فایل
کوچکی نیستی توی یکی از کشوهای من. تو خدا شده ای . دوست شده ای. ایستاده
ای در مرکز ذهنم و تمام کشوها و قفسه ها را گرفته ای میان بازوهات.
همانجایی که همیشه وقتی پر بهانه ام , بهش هجرت می کنم.