.

فرودگاه ها, راه آهن ها و ترمینال ها, برای من مثل پریود می مانند. چیزی را در من به هم می ریزند. من زنِ زندگیِ

ساکنم. حداقل تا به حال بوده ام. برای من همیشه راهی شدن سخت بوده . احساسی شبیه خونِ پر فشاری که به رگ ها

فشار می آورد , توی تنم جاری شده. هربار راهی سفری هرچند کوتاه شده ام.

دل کندن اما آغاز قصه است. معمولا بعد از اینکه پایم را از هواپیما پایین گذاشته ام, دیگر نمی خواستم برگردم. این

حس را بیشتر از همه در تهران داشته ام. قصه ی اینها هم اما بدون او فرق می کند. وقتی می رسانمش راه آهن, زمان

بوی گندی به خود می گیرد. قلبم نمی زند انگار. مثل اینکه حفاری شده ام و قلب را از جان من کنده و برده اند. تا

تحویل بلیط ها و مهر خوردن بر بلیط اش هی باز می گردد و بوسه می دهد به پیشانی ام و هی در آغوش

می کشاندم.وقتی می رود خالی ام. می روم مغازه ی بزرگ راه آهن. بستنی قیفی می خرم و با بغضی که نباید سر باز

کند ,فرو می دهم اش . آفتابِ هفتِ عصرِ این شهر دوست نداشتنی همچنان می زند توی چشم ها. عینک آفتابی ام را

برمی گردانم به چشم  ها. بستنی می خورم و بغض. بستنی می خورم و هوای گرفته ی شهر دوست نداشتنی ام را.

و آنهمه چمدان که از راه آهن بیرون می آید و به راه آهن می رود .   . و من هنوز زن سکونم انگار که از دیدن این

تصاویر ناآرام می شوم.