-

در به در دنبال فیلم بودم.تمام آرشیو ام را زیر و رو کردم که فیلمی که تاثیر گذار بوده و حالی به حالی ام کرده را

دوباره تماشا کنم. نمی دانم چرا دلم به تماشای هیچ کدام نمی رفت. دیشب ِ من در التهاب ِ یک فیلم ِ خوب می سوخت.

می خواستم از نشستن روی صندلی پی سی و کندن ِ مداوم ِ پوست ِ لبم ، به چیزی پناه ببرم سترگ. دلم آنقدر هوای آقای

او را کرده بود که نزدیک بود گریه ام بگیرد. اگر بود این روزهای تاریک ، روشن که نه ، کمی قابل تحمل می شد. 

هی به کتاب ها نگاه انداختم. نه. حوصله ای در خودم نمی دیدم.  موبایل. نه. هیچ کس نمی رسد به ذهنم. آنهایی که به

ذهنم می رسند هم با دوستهای دیگرشان بیرونند. آنقدر تلخ شده ام که نه با کسی بیرون می روم نه بیرون دعوتم

می کنند. 

دلم نگرفته بود دیشب. چیزی مثل خشم و انفجار، رسیده بود تا چشم هام. بهت داشتم. و هی لب می گزیدم. 

چقدر دلم می خواهد یک فیلم ِ جدید ببینم. نه از توده ی انبوه فیلم هایی که بیرون می آیند. یکی از آنهایی که مرا خوشحال

می کند. یک امِلی جدید. یک قسمت جدید از فرندز. Talk to Her ای نو. هنری و جون به سبکی جدید. بیفور سان رایس..

.. آه ، گاهی هیچ چیزی پیدا نمی شود. می خواستم تکه ای از هنر مثل نجات دهنده نه، مثل یک امید ِ بزرگ ، بیاید و

کمکم کند دوباره بایستم. هنوز هم می خواهم. 

حس می کردم برهوت شده اطرافم. امروز هم که از قضای روزگار جمعه است. از همیشه متروک تر. حال و حوصله 

هیچ کاری ندارم.