.

آدم باید تلاش کند برای بعضی رابطه های دوستانه اش. نباید از زیر هر آسمان ابری به لانه ای بگریزد. حتی وقتی

باریدن گرفت هم ، همیشه راهی هست برای تابش ِ دوباره ی خورشید. اما آدم نباید تا مرز خود پاشیدگی پیش برود. این

همیشه فلسفه ی من بوده. گرچه همیشه بهش عمل نکرده ام. خیلی وقتها با اینکه فهمیده ام دردِ توی سینه ام از برای فلان

رابطه و فلان اتفاق است ، دست به قتلش نزده ام. همچنان پیش رفته ام و طرف ِ من خیلی وقتها فکر کرده از نیاز یا

بیچاره بودنم بوده. این را باز هم تکرار کرده ام چون برایم اهمیتی نداشته طرف مقابل چه فکری می کند. آدم ها گاهی

  دوست دارند به کوچه ی علی چپ بزنند. بعضی ها ماندن در این کوچه را به شدت دوست دارند. می گفتم که آدم باید

تلاش کند. تا مرز خود پاشیدگی اما. 

کسانی در زندگی من بوده اند که به لیست فراموشی سپرده شده اند. اینها همانهایی بودند که برایشان تلاش کرده ام. برای

داشتنشان. و جواب نداده است. خب البته همه چیز که قرار نیست جواب بدهد. هر رابطه ای هم قرار نیست به باغ پر گل

و بلبلی برسد !  بعد از این مرحله دیگر نمی توانم برگردم. نمی دانم این حس لعنتی اسمش چیست. نه کینه ای در دلـم 

می ماند نه آرزوی مفلوک شدن شخص را دارم. تنها برگشت به مراحل قبلی برای من غیر ممکن می شود.

شاید نا خود آگاهم از جاده خاکیِ یک بار طی شده ، درس گرفته است. چند روز پیش ، پدر ِ یکی از افراد ِ لیست ِ فراموشی

 فوت کرد. و من به مراسم ترحیمش نرفتم. با اینکه عملا دو سالی از قطع رابطه ام با او می گذرد ، وجدان درد ام پایان

نمی گیرد. چیزی در من می گفت که باید می رفتم. هنوز هم این حس با من است اما هنوز نرفته ام و می دانـم که 

نمی روم.

غیر از آن این روزهای من ، تلاشی بوده زیر یکی از آسمان های ابری ِ زندگی ام. جواب نداده است و این بار زودتر از

قبلی ها وا داده ام. دارم آماده می شوم برای سپردن ِ یکی از عزیز ترین رابطه ها به صندوق فراموشی ام ! .

پ.ن :  دلم ، دیدن ِبلانش را می خواست این روزها ! چراغ ِ همیشه سرشار !