.

چند روز پیش باران گرفت. از آن باران های تند و منسجم که ده دقیقه، تمامِ عمرشان است. داشتم آماده می شدم بروم سر کار. دیرم شده بود. پنجره را باز کردم تا بو بکشم. دیدم شین برادرزاده ی هشت ساله ام توی حیاط ایستاده. ساکن ِ ساکن. بی حرکت. موهای بلندش ریخته بود دورش . دستهایش را گرفته بود زیر باران و خیس خیس شده بود. دوربین را برداشتم و ازش فیلم گرفتم. گاهی باورم نمی شود دنیا تا این حد پر تناقض باشد. آنقدر پارادوکس وار که خودش را به دنیای بچه ها هم وارد کند. گاهی باورم نمی شود شین دخترک ِزیبایم، در کنار داستان هایی که می نویسد و نقاشی هایی که می کند برود روی پشت بام که پرنده شکار کند از دریچه ی تیرکمان اش. که با این همه حساس بودنش برای بلند کردن برادر بزرگش از پشت کامپیوتر داد های آنچنانی بزند و وقتی می گیرمش در آغوشم خنده های ملیح اینچنانی بنشیند روی لبهاش. گاهی فکر می کنم شین چند بار تا به حال شاهد دعوای پدر و مادرش بوده ؟ چرا باید در این سن بداند آدم بزرگها فیلم هایی را قایم می کنند گوشه و کنار زندگی شان. فیلم هایی که بد هستند و اگر پیدا شوند دعوا راه می افتد. چرا باید مرگ را تا این اندازه بی پرده فهمیده باشد که پرنده ی مرده برایش اتفاق باشد و نه یک فاجعه.نمی دانم. . دنیا گاهی بیرحمانه واقعی می شود.