.

قبل ها فکر می کردم یک چیزی ام هست که قهوه می خورم و مثل آدم های درست و حسابی خواب از سرم نمی پرد که بدتر، خوابم می گیرد در حد ِ مرگ. امشب یک تئوری دیگر به " یک چیزی ام هست " اضافه شده. یک آلپرازولام داده ام بالا و ساعت از چهار صبح گذشته و من هنوز بیدارم. به نظرم باید از خر شیطان پیاده می شدم و به جای قرص ِ خواب ، همان قهوه ی کوفتی را سرو می کردم. صندلی کامپیوتر را چسباندم به تخت. از پشت. و تبلت را تکیه دادم بهش و ساعت ها تی وی شو نگاه کردم و همچنان خوابم نگرفته است. منتظرم آقای او از اتوبوسی که ده ساعت است واژه ی رسیدن را کش داده است پیاده شود بنشیند توی ماشین و .... منتظرم آقای او یکهو در اتاق را باز کند و چمدانش را همان وسط رها کرده من را سخت در آغوش بگیرد. درست وسط اتاق. کمی آنطرفتر از چمدانش. آن وقت خوابم می گیرد. سرم را می گذارم روی سینه اش و تا صبح می خوابم. مثل ِ خرس.
بعد از ظهر توی درمانگاه ِ سفید رنگ با زنجیر های اویخته از سقف ، روی تختی که اصلا راحت نبود دراز کشیده بودم و خنکی آزاردهنده ای توی تنم پیچیده بود. دلم می خواست سوزن سِرم را از دستم بکشم بیرون و بخزم زیر ِ گرم ترین لحاف ِ دنیا.هی چشم ها را می بستم و ده ثانیه می شمردم. بازشان می کردم و چشم می دوختم به سِرمی که نمی دانم چرا اینقدر آهسته پیش می رفت. آنجا فکر کردم و دیدم بزرگترین آرزویم تمام شدن ِ این سِرم و برگشتن به تخت گرم و نرمم است. حالا از وقتی برگشته ام خانه و چپیده ام توی اتاقم ، تنها آرزویم شده رسیدن ِ آقای او به شهری که دوستش نداشته ، ندارم و نخواهم داشت.
خواستم بگویم آروزهای آدم هایی که " یک چیزی شان هست " به همین تخمی از این شاخه به آن شاخه می پرند.