.

 نوشته بودم روی تکه ای از تقویم و برگه اش را کنده و زده بودم روی دیوار ِ کنار ِتختم. که هر روز با بیدار شدن و موقع خواب رفتن و هر وقتی که لم داده ام توی تخت ام ببینم و یادم بیاید باید تلاش کنم. 

   " If You Want Something in Your Life You've Never Had, You Have to Do Something You've Never Done ! "

حالا بعد از حدود یک هفته شده بار ِ سنگینی که فضای فکری ام را مختل می کند و آشفته ام می کند هربار می خواهم وبگردی کنم و هر کاری را انجام دهم که می دانم نباید انجام دهم. چند روز پیش " ته مانده " دوست ِ دور ِ من توی فیس بوک اش می نویسد که باید فیس بوک را ترک کرد و من جبهه می گیرم که نکن این کار را که این تنها دریچه ای است که برای من مانده برای تماشای دوستهام که تک تک شان از من دورند. بعدتر فکر می کنم چقدر ویروس شده برای من فیس بوک چقدر از وقتم را گرفته و به خود اختصاص داده است. و باز هیچ کاری نمی کنم. هیچ غلطی نمی کنم. روبروی Obsessionها، من ضعیفم. همیشه ضعیف عمل کرده ام. شاید برای همین سیگار را آنطور گذاشتم کنار ، قبل از اینکه بخواهم آلوده اش شوم. و شاید برای همین است که نمی خواهم بنشینم با دور و بری هایم ماریجوانا بکشم . من آدم امتحان کردن و  ترک کردن نیستم. آدم امتحان کردن ِ لذت و چسبیدن بهش شده ام. تمام ِ این سال ها.
دارم تمرین ِ نمایشنامه نویسی می کنم و نمایشنامه ای که هفته ها پیش شروع شده را نیمه تمام گذاشته ام. هزار بار  توی ذهنم ادامه اش داده ام و صحنه هایش را کم و زیاد کرده ام. پایانش را تغییر داده ام  و هنوز نرفتم طرف ِ دفتر قرمزی که نمایشنامه ام را درش خوابانده ام. حالم گاهی به هم می خورد که آدم ِدنبال چیزی را گرفتن نشده ام هنوز. با اینکه آنطور تخمین می زدم دیگر الان باید این فاز را رد و به فازی که آن برگه ی کنار تخت ازم خواسته وارد شده بودم. اما نشدم.