خانه از پای بست ویران است !

تجربه ام نشان داده که پست های اجتماعی بازخورد بسیار کمتری دارند نسبت به پست های شخصی. دیشب داشتم به این مساله فکر می کردم که چرا در دنیای بلاگرهای ایرانی اینطوری است ؟ یعنی چه چیز ِ زندگی شخصی نویسنده جالب و ارزشمند است که همه بیشتر به دنبال آن هستند. بارها دیده ام وبلاگ هایی که تنها از روابط عاشقانه شان می نویسند کار و بارشان می گیرد و معمولا پر خواننده اند. و صد البته آن هایی که مشکلی  بزرگ دارند و همه پست هایشان ناله و زجر است. آنها حتی بیشتر از دسته ی اول طرفدار جمع می کنند. یادم است بهاره رهنما در نمایش تراس از قول شخصیتش البته( که اسمش یادم نیست) می گفت مردم ، اینجا از بدبختی های یکدیگر کیف می کنند. حالا کاری ندارم که این جمله را نویسنده ی تراس از خودش در نیاورده و سالها بلکه قرن هاست اثبات شده و کاری ندارم که تراس کلن نمایش بیخودی بود ، به نظرم این جمله منشا ماست. تک تک مان از همین جمله شروع شده ایم. از همان روزهای اول مدرسه ، وقتی معنای رقابت را با آلودگی آموخته ایم. بعدتر در نگاه های مادران و پدرانمان. خاله ها و عمه ها وقتی مدام پشت آنی که خوشبخت است بد گفته اند و در آستانه ی فروپاشی زندگی اش ، سخاوتمندانه به یاری اش شتافتند و مدام سر اندوه برایش تکان داده اند و خدایشان را شکر کرده اند که جای آن مفلوک نیستند.

این قضیه مدتی است وبلاگ نویسی را در زندگی من کمرنگ کرده است. راستش از آدم جدید ها می ترسم. یعنی کلن یک فوبیا گرفته ام . تنها به آدم هایی که می شناخته ام  و دوست داشته ام اعتماد می کنم. هر آدم جدیدی که در کامنت دانی پیدایش می شود ، مرا بیشتر به سنگرم هل می دهد. خلاصه اش این که ما ملت مفلوکی هستیم در کل. قصه های عاشقانه را می بینیم و برق چشمهایمان را نشانشان می دهیم . حس می کنیم عاشق ها را بیشتر و راحت تر می شود دوست داشت که البته فرضیه بدی نیست. اما مساله اینست که بعد به شعر فروغ می رسیم و طناب می بافیم. طناب دار همه ی آنهایی را که از ما خوشبخت ترند. مدام در ذهنمان روز جدایی و بدبخت شدنشان را می بینیم و نفس راحت می کشیم  که آمده اند در سنگر ما. نمونه اش وبلاگ هایی اند که از زندگی زناشویی شان می گویند و بعدتر کارشان به خیانت و جدایی می رسد. و ناگهان آمار خواننده هایشان چندین برابر می شود.

زندگی من پر است از این کاش های ابلهانه و کودکانه. که ای کاش ملتی بودیم که از بوسه ها و خوشی ها شاد می شدیم. و با اندوه و غم گریه می کردیم. آیین های مذهبی مان به این شدت آسمان را آلوده نکرده بودند و تفریح مان نشده بود سینه زدن و اشک ریختن برای قصه هایی  غم انگیز که بدون آنها احساس خوشبختی نمی کنیم. ما راه را پیچانده ایم... راه را پیچانده اند برایمان و ما همه از همان جاده رفته ایم.. جاده ای که برایمان انتخاب کرده اند..