برزخ ِ زنجبیلی .

گاه ِ صبح که زد توی اتاق ، چشمهام باز شد بر صفحه ی پیشانی اش. لب هایم را چسباندم به صورتش و نیمه خیز شدم طرف گوشی. کوک کرده بودم ساعت را برای 7 صبح. فکر کردم چند دقیقه باید مانده باشد تا هفت و غم گرفت صورتم را. گوشی را نگاه کردم. پنج و نیم بود. خوشبختیِ صبحگاهی برگشت به قلبم.

دیرش شده بود. ایستاده بودم بالای سرش که بجنبد. نشسته بود روی تخت و داشت سعی می کرد آلبوم هیچِ شاهین نجفی را بریزد توی آی پادش. دیشب از شام که برگشتیم ، گفتم نرویم خانه. برویم دور بزنیم توی خیابان های شب و خلوت. رانندگی ِ شاهین نجفی را گذاشتم و صدایش را بردم بالا. دور زدیم و به آلودگی صوتی پیوستیم.

هی گفتم دیر شده بجنب. هی گفت :" باشه " و نجنبید. همیشه همین طوری بوده. هربار استرسی شدم با آرامشی عمدی وارد عمل شده است. گاهی که آرامم کند. گاهی که لجم را در بیاورد. به هم نگاه کرده بودیم و خنده مان گرفته بود. گفت از آن کلوچه های زنجبیلی . گفتم تمام شده. کمپوت آناناس خورد و رفت.

به تخت که برگشتم ، نبودش داشت گریه می شد توی چشمهام. خوردم تمام بغض ها را. چشمهام را بستم و فکر کردم به بوی پیشانی اش. اگر تناسخ درست بود و در زندگی بعدی پاندا می شدم و این بو در خاطرم نمی ماند ، بد می شد. می شدم یک پاندای بی مصرف که بو نمی فهمد. می خواستم پاندا شوم و همه ی دنیا را برای پیدا کردن بوش راه بروم. آرام و سنگین. سیاه و سفید.

خوابم برده بود تا ده و بیست و دو دقیقه. ساعت خودکار بدنم بیدارم کرد. شاگردم توی راه بود و من هنوز لباس خوابم را عوض نکرده بودم. رفتم برای شاگردم دلستر بریزم. در یخچال را که باز کردم ، کلوچه های زنجبیلی از پشت ظرف کاهو ها سرک کشیدند. قلبم تیر کشید. دلستر ریختم و دلم درد داشت. از تند بیدار شدن متنفرم و تند بیدار شده بودم.

حالا ... تا برسد ... برزخ است درون من. .