در احکام دو نفری شدن

رابطه ای داریم که حکم نفس کشیدن پیدا کرده بعد از شش سال. در این بین هیچ چیز برای من شیرین تر از این نیست که ما ، هر دو تای ما ، از دعواهای وسط رابطه هم لذت برده ایم و همچنان می بریم. و هر دو ، بیشتر من ، معتقد به این اصلیم که دعوا باید دعوا باشد. دعوای الکی و کوچک و بدون سرانجام محال است تمام شود. فقط نشان می دهد تمام شده اما در اصل مین شده و رفته جایی آن گوشه که وقت گیر آورد منفجر شود. آدم باید در دعوا اوج عصبانیتش را نشان دهد و هر از گاهی به خط جنون بزند. 

تمام صبح دعوا کردیم و بعد ده دقیقه توی بغل هم گریه کردیم. شب او آمد دنبال من. سر کار بودم. موهایش را کوتاه کرده بود و شلوار جدید آبی اش را پوشیده بود. آنقدر سکسی و زیبا شده بود که دلم می خواست وسط ِ آموزشگاه یادی از فرنچ کیس بکنم. فکر می کنم این جذابیت ِ اضافه هم ربطی کوچک به دعوا دارد. بعد نشستیم توی ماشین و رفتیم شام خوردیم. کلی هم خندیدیم سر اینکه رستوران باز کنیم اسمش را بگذاریم آشغالی برگر ( تلمیحی از رستوران ِ پلنکتون در باب اسفنجی ، اگر دیده باشید ) و با هم منوی رستورانمان را تهیه کردیم. بعد که نشستیم توی ماشین او گفت :" باورت میشه ظهر داشتیم دعوا می کردیم ؟ "

الان که دارم تایپ می کنم خوابیده کنار من و نفس های بلند بلند می کشد. من فکر می کنم حقیقتن خوشبختی خودش را به من نشان داده است.