پت.

رابطه ی من با حیوان ها ، رابطه ی سالمی از آب در نیامد. من نتوانستم آن جور که باید به حیوان ها عشق بورزم و به نظرم این خیلی مهم است. مادر من بیش از اندازه وسواس ِ تمیزی دارد و آموزه های دینی اش ، هرچند شل و وارفته باشد ، باز در ناخودآگاهش تاثیر گذاشته است. هنوز وقتی مادر من می بیند کسی سگش را در آغوش گرفته ، صورتش را جمع می کند و منتظر می ماند طرف حیوان را بگذارد زمین تا سریعن بهش یادآوری کند برود دستهایش را بشوید. 
با این حال یادم است خانه ی قدیمی که بودیم ، پدر هر روز صبح برای پرنده ها ارزن می ریخت و هر ماه مقدار قابل توجهی را صرف خریدن ارزن می کرد. حالا هم که سه سالی است خانه ی جدید آمده ایم ، هر روز ظهر استخوان و گوشت و هرچه گیر بیاورد بر می دارد و می برد توی حیاط برای گربه ای که همیشه هست. با وجود این مهربانی های شدیدش نسبت به حیوانات ، هنوز نتوانسته با سگ کنار بیاید. فکر می کند حیوانات خیلی خوبند اما باید بیرون در خانه منتظر بمانند.
همین دیدگاه در ناخودآگاه من باقی مانده و تمام این چند سال سعی ام در ارتباط برقرار کردن با حیوانات را تحت الشعاع قرار داده است. 
حالا چه شد که اینها را گفتم. برادرزاده ام ، شین ، همستر خریده است و به نظر من وجود یک حیوان خانگی برای بچه های امروز خیلی خیلی واجب است. حیوان های خانگی در خلال مدرنیته شدن دست می برند و به بچه ها روند مسئولیت پذیری را می آموزند. 
می دانم من هیچ وقت نمی توانم سگی داشته باشم ، با وجود اینکه اینقدر ذوق مرگ می شوم از دیدن شان. با این حال دلم می خواهد اگر روزی بچه ای داشتم با چشمهای پدرش ، به حیوانات نگاه کند. و مثل او معتقد باشد سوسک هم زیباست و ما بخاطر عقاید فرو رفته در ذهن مان نمی توانیم زیبایی اش را ببینیم.