جنازه ی تاریخ

 ساعت یک و نیم بعد از ظهر تا چهار که هوا بین روشنی و تاریکی ِ ملایم ِ در راه است ، از ساعاتی است که در طول روز دوست می دارم. درس هم بخوانم با انرژی می خوانم.. امروز اما بعد از یک ماه دور بودن از فیلم ها ، به تماشای چمنزار گریان نشستم و تمام شکی که قبل از شروع شدن فیلم داشتم همان ابتدا ، همان صحنه اول فیلم ، محو شد. شک داشتم باید درس بخوانم بیشتر و بیشتر ، یا فیلم ببینم. آن هم فیلمی که چندین ماه پیش یک بار دیده ام و خب بسیار دوستش داشته ام. چمنزار گریان اما با داستانش و تصویربرداری فوق العاده اش و میزانسن هایی که در طول فیلم می چیند ، خیلی خیلی مهم تر از درس خواندن است. آن هم توی این مملکت .

صحنه ی اول ِ " چمنزار گریان " ، وقتی مرد دارد قصه ی جانکاهِ آنچه بر آن ها گذشته است را برای صدای آن طرف ِ رودخانه بازگو می کند، دوربین ، آنچنان ماهرانه از پیکره ها بر سطح ِ آب می لغزد که انگار سایه ی زن و مرد و بچه ها ، که در وسط قاب ایستاده اند ، با تار و پود آب گره می خوردو می رود که جزئی همیشگی از تاریخی باشد که قرار است به دست فراموشی سپرده شود. دفعه ی پیش هم که به تماشای " چمنزار گریان " نشستم ، همین سه دقیقه ی ابتدایی فیلم ، بغض ، خودش را چسباند به حنجره ام.
تاریخ و آن قسمت ِ زخمی اش که یا به انحراف کشیده شده یا در ذهن ها مرده است ، جنازه ای است همیشه روی خاک، که بوی تعفن اش ، نه بخاطر قدیمی بودنش ، که بخاطر انتقامی است که از ذهن فراموشکار ِ جهان می گیرد... هر روز..