پکیج ِ روابط

اگر مدام ِ روزت در حال زبان خواندن ، تدریس ِ زبان و حرف زدن به آن زبان باشی و شب ها موقع شام دلت بخوهد سریال ببینی ، فکرت هم مدام ِ روز در گیر ِ آن زبان و فرهنگی که پشت ِ آن زبان است خواهد بود . برای همین است که من خیلی وقت ها به این مسائل فکر می کنم. به فرهنگ ِ متفاوتی که در خیلی نقطه ها از فرهنگ خودم دوست تر می دارمش. و خب شرایط باالعکس هم وجود دارد ، نکته هایی هم هست که در فرهنگ خودم دوست تر می دارمشان. چیزها شاید خیلی جزئی و ساده باشند اما در عمق ، دنیای زندگی یک اینور ِ آبی و یک آنور ِ آبی را عوض می کنند. من از اینکه اینجا ارتباط برقرار کردن اینقدر سخت و پیچیده است راضی نیستم. بیشتر دلم آن طرف است که آدم ها راحت به هم لبخند می زنند ، با هم قهوه می خورند ، پشت یک چراغ قرمز یا گیر افتاده زیر سایه بانی پناهگاه ِ باران ، شروع می کنند گپ زدن ، همان شب اول که با هم رفته اند بیرون ، می روند به تخت خواب  و سکس ، آخ از این سکس ، سکس را به چشم سکس می بینند ، نه یک غول بی شاخ و دم که قرار است فتح شود در سالیان دراز. آن هم با ناکامی.

من از اینکه می بینم با این همه نزدیکی مرزها مشخص تر است خوشم می آید ، از اینکه آدم ها توی خیابان به چشم ِ قضاوت به هم زل نمی زنند. از اینکه لباس های یکدیگر را با نشان چشم و ابرو زیر سوال نمی برند ، از اینکه می توانی وقتی از درد پریودت به خودت می پیچی با موهای وز کرده و چشم های بی آرایش و لباس خانه ات بزنی بیرون و بروی تا داروخانه ی سر خیابان و هیچ کس ، حتی یک نفر ، لب به کنایه و نیش باز نکند  خوشم می آید. از اینکه می توانی زن باشی و انتخاب کنی با پسرها بخوابی یا با دخترها ، مرد باشی و با پسر همسایه ات بروی توی تخت و اصلن فردای آن رابطه بروی سراغ دختر همکارت ، و نگران نباشی که قرار است قضاوت شوی و محکوم شوی و طرد شوی ، خوشم می آید.

حتی بیشتر از این ها، از اینکه همجنس بازی و بای سکشوال بودن و طرفدار برهنگی کامل بودن و وید کشیدن و طرفدار بی دی اس ام بودن و هزار  و هزار کوفت و زهر مار دیگر ، آنقدر زیاد هستند که برای همه عادی شده باشند خوشم می آید. از اینکه کسی قرار نیست بیاید و یکی از این لیبل ها را سپر خودش بکند برای پز روشنفکری، واقعن آرام می گیرم.

شاید برای همینست که من ، به شدت راحت ترم که با آدم ها انگلیسی حرف بزنم و تمام نظرهام را به انگلیسی بروز بدهم. فرهنگ چیز عجیبی است . حتمن نباید در محیط یک زبان قرار بگیری تا وارد زندگی ات شود. فرهنگ و زبان با همند. در یک پکیج ِ در بسته قرار گرفته اند که به محض باز شدن بر سر و کول ِ نا خود آگاهت حمله ور می شوند.

چیزی که اینجا هر از گاهی به خاطرم می آید و یا جلوی چشمم قرار می گیرد و بیش از حد آزارم می دهد ، محدودیت های خیلی شخصی است که آدم ها برای هم می بافند و این وسط پدر و مادر ها و رابطه شان با بچه ها از همه بیشتر آزار دهنده است. از اینکه می بینم خانم ِ برادرم ، با اینکه نمی شود اسم سنتی مذهبی را رویش گذاشت ، از هر گونه تماس دختر 19 ساله اش با آدمی از جنس ِ مخالف به شدت هراس دارد و آنقدر زیر گوشش خوانده است که کوچکترین تلاشی در آن دختر 19 ساله برای تغییر نمانده و به بیراهه رفته است ، دلم می گیرد. از اینکه نمی گذاریم آدم ها تجربه کنند ، و دوست داریم آدمی که دوستش داریم ، خیلی سیف و پر امنیت همیشه جلوی چشم مان باشد و اگر تجربه ای هم لازم داشت ، از سرنگ ِ تجربه های خودمان استفاده کند برای تزریق ، قلبم می شکند. از اینکه نمی فهمیم چقدر با گذاشتن این نرده ها ، ساده ترین روابط ِ انسانی را برای بچه مان پیچیده کرده ایم و اگر روزی نمی فهمید چطور با جنس مخالفش حرف بزند ، چطور برود سر قرار و کی و کجا نه بگوید و کی و کجا  دل بدهد ، و تنها باعث کشاندنش به ورطه ی خامی و بی تجربگی و زندگی بیش از حد روتین و خسته کننده می شویم ، ناراحت می شوم. خیلی ناراحت.

حس می کنم در تمام سال هایی که چشم هایم با این محدودیت ها دست و پنجه نرم کرده اند ، بسیار دیده ام و بسیار آموخته ام. و دلم ... این وسط ها خیلی گرفته است ...