تا همه ی عمر با منست این درد ..

یه سری آدما به جای همه ی ماها رفتن زندان. یه سری هم شکنجه های روحی روانی جسمی شدن. یه سری به جای خیلی از ماها رفتن خیابونا و تیر خوردن. یه سری به جای خیلی از ماها صداشون و بلند کردن. یه سری از ماها این وسط خودمون و کشیدیم کنار و زدیم به در بی خبری. 

بودن کسایی که از فتو شاپ بودن صحنه مرگ ندا حرف زدن ، نه بخاطر اینکه اونوری بودن نه همینوری بودن. هیچ جوری نمی خواستن درگیر ماجرا شن. حتی درگیر ِ خبرش. با انکار خیلی چیزا به آرومی و راحتی برگشتن سر زندگیاشون. خیلی از آدما از زندان ها اومدن بیرون و خیلیا نیومدن. خیلیا کلن دیگه بیرون نمی یان و دیگه اصلن توی دنیا نیستن. 

این وسطا من روابطم و با خیلیا محدود کردم. تا یه جایی با انکاری ها بحث کردم و سعی کردم بکشونمشون وسط ماجرا. ولی از یه جایی به بعد دردها بغض شد و حنجره خیلی ها پر موند. با حنجره ی پر بحث کردن با آدما سخته. روابطم محدود شد. از انکاری ها فاصله گرفتم . خواستم برگردم به سلامتی که از دستش داده بودم. امروز شاید بهانه ی خوبیه که یاد آدمایی بیافتیم که به جای ما... همیشه به جای ما... 

من که زندان نرفتم ، شکنجه نشدم. ولی می دونم اونایی که رفتن و برگشتن ، دیگه هیچ وقت اون آدم قبلی نیستن. چیزی که ما بهش می گیم درد و اونا خنجرگونه تو تنشون حس کردن. چیزی تو زندگی اونا تغییر کرد . و ما نبودیم کنارشون. من شرمنده ی همه اونام.