در ستایش تخت.های.جهان

از جایی به بعد ، در رابطه ای که تخت وارد شده و پیچیدن تن ها به هم و سیگارِ بعد از هم آغوشی و ماندن زیر یک سقف توی یک تخت ، شب ها وارد غاری جدید شده و صبح ها به معنایی جدید تبدیل شده اند. یک دگردیسی ِ کاملن احساسی. شب را در سیاهی اش پناه بردن به گردن کسی ، آرامشی است که حتی اگر از ادامه اش مطمئن نباشی ، باز به بودنش می ارزد. و صبح ها را بیدار شدن زیر سنگینی بازویی افتاده بر پهلویت و نفسی که پشت گردنت را گرم کرده.. صبح ها با تمام هیاهوی بالفطره شان می توانند به آرامشی بی بدیل تغییر شکل بدهند. بشوند دقیقه 3 قطعه Nocturne No.1 Op.9 شوپن. بشوند وزیدن اولین نسیم خنک تابستانی بعد از روزهای جهنم مرداد. 

و نور . از نور هرچه گفته باشیم کم گفته ایم. هیچ چیزی در دنیا بیشتر از نور، عشق بازی را گوناگون تر بلد نبوده و به نمایش نگذاشته است. باریکه ی نور، روی وسایل وقتی چشمهات باز شده اند به صبحی دیگر در زمین. و رگه های بازیگوش نور که تا دست و پاها آمده اند ...

 تخت معبد من است .بارها بهش پناه برده ام. دعوا که کرده ایم زده ایم به تخت و آغوش و.. عشق هزار باره بر ملافه های تخت نشسته است. تخت تنها مرحله نیست در رابطه . شروع زمینی شدن است. و ملافه ها خاک پذیرنده اند. .