نوع لذت در قرن بیست و یک.

شنیدی ضرب المثلی را که می گوید :

" اگه فلانی بگه ماست سیاهه طرف باور می کنه ؟ "

قضیه خط های تکان دهنده ای است که بین عشق به وجود می آید ، وقتی او به

راحتی باور می کند من بچه کانگورو خریده ام . و می خواهم دندان طلا بگذارم .

.

اگر در آمیزشی عجیب از مدرنیته و پست مدرن ایستاده ام و شک مثل تومور در

همه جای زندگی ام پخش شده و جدید تر از آنی هستم که بنشینم به واژه ی ایمان

بیاندیشم ، هنوز وقتی به او فکر می کنم یک پایم روی نقطه ای از دو قرن پیش

قرار می گیرد. جایی مثل قرون وسطا . قرنش مهم نیست. مهم جنس یقین است .

آن روزها وقتی هنوز کلیسا سردمدار همه بود ، از زمین خودمان نمی گویم ، حدیث ِ

لخت ، گفتن ندارد، آن روزها در آن کشور های بیگانه ی غربی وقتی کلیساها

سردمدار بودند و مغز مردم را فندق گونه می پنداشتند ، وحشت کوچک شمردنِ

خدای آسمانها ذرات وجودشان را به لرزه می انداخت . این روزها در گذر از

مدرنیته ی دوست داشتنی ، من از کوچک شمردن خدای زمینی ام می ترسم.

یک شب که خواب بودیم و من نیمه شب بیدار شدم و او همچنان خواب بود، خیره

شده به چشمهایش آرزو کردم همیشه برای من خدا بماند. خدایی که خارق العاده

نیست و معجزه ندارد و پیامبری دنباله اش وصل نکرده است. خدایی بماند که از

جنس من و مثل من گناه می کند. نه معصوم است و نه کلمه ی رحیم و بخشنده و

مغفور را به خودش آویزان کرده است.

بعضی شبها قبل از خواب وقتی خدای زمینی ام را بو می کشم و بوی آشنایش

برایم نشان از عشق دارد و نه معصومیت ، حس می کنم دارم به نداهای آسمانی

که نوجوانی ام را به باد تمسخر گرفتند ، دهن کجی می کنم.