.

از وقتی رشته ای که دوست داشتم را قبول شدم و از وقتی که درس هایی را می خوانم
که برایم جذاب هستند ، خاطره ی روزهای اجباری مدرسه با حس استرس همیشگی که
در من بود از یادم رفته است. این ترم که بالاخره تربیت بدنی برداشتم دچار درک عمیقی
از آن روزهای اجباری شدم. دو ساعت ورزش کردن زوری توی سالن سرد و پر سر و
صدا و با مربی که انگار چیزی از ورزش کردن و گرم کردن نمی داند ، ظهر شنبه های
مرا به روزی بیخود تبدیل کرده. امروز درست جلوی در باشگاه تربیت بدنی دانشگاه وقتی
نشسته بودیم توی ماشین و با "مژه" چیپس و ماست موسیرمی خوردیم تصمیم مقتدرانه ای
گرفتیم. تصمیم گرفتیم همانجا به چیپس خوردنمان ادامه دهیم و این جلسه و جلسه ی بعد را
نرویم. از لحظه هایی که مسئله ای را به درک واصل می کنم خوشم می آید و الان حس
می کنم شاداب و سرحالم.آنقدر که به سرم زده در حالیکه .ATB در گوشم می خواند و
شال قرمزم در باد می رقصد سه دور دور پارک بدوم واینگونه مشتی بر دهان تمام
واحد های اجباری بکوبم. اگر در همان شهری بودم که دوستش می دارم از پیچیدن باد در
موهای آزادم می گفتم واز پوست تنم که انعکاس نور و سایه روشن برگ ها آن را شبیه
نقاشی زیبایی کرده بود.