.

آنقدر پیچیده شده ام در انگیزه هایی که لحظه به لحظه در من می جوشند که توان به دنیا آوردن کلمه ها را

ندارم. انگار همین جمله درد در تنم ایجاد کرده باشد مرا از نوشتن باز می دارد. سفر تهران یک لحظه ی

شگفت داشت. از این سفر همه ی لحظه ها را به یاد دارم.می توانم دیالوگ ها و نوع هوای آن دقیقه ها را

بنویسم و بازگو کنم. اما آن لحظه ی شگفت پر بود از شناختی که به ادامه ی زندگی من کمک می کند.

لحظه ی شگفت این سفر ساعتهایی بود که در خانه ی هنرمندان با او، قانون شکن و ته مانده بودیم.

آنتیگون در سرزمین عجایب دیدیم و حرف زدیم و باز آنقدر اندیشه ام پر بود از گرفتاری که خیلی از حرفها

را نشد بزنم و نشد بشنوم. شگفتی این لحظه در حس ِ آن بود. آرامشی در جریان . خالی از هرگونه

تنش بودم. این حس را تا حدی در کاخ سعدآباد هم داشتم. امروز بالاخره با آنچه من نامیده می شود کنار

آمدم.لازم نیست مثل بقیه باشم و یا اگر نیستم دچار نگرانی شوم. اینکه از مهمانی رفتن و رقصیدن و مست

کردن لذت نمی برم دیگر نباید مرا دل نگران کند. چیزی که به آن نیاز دارم پر کردن زندگی ام به سبک و

سیاق خودم است.

امروز به رزگار می گفتم . از آرامشی برایش گفتم که در تئاترخانه ها و مکان هایی دارم که در آنها تاریخ

و هنر را به مشاهده می نشینم. تنها لحظه هایی که فکر های مزاحم از سرم می روند بیرون.

تنها لحظه هایی که در آنها به دقیقه های آینده و نرسیده فکر نمی کنم.

یکی از بزرگترین دل خوشی هایم اینست که بعد از سر و سامان دادن به زندگی ، قسمت بزرگی از وقتمان

را با آقای او پر می کنیم از نمایش ها و گالری ها و موزه هایی که باید ببینیم. اینکه او در این آرامش با

من همراه است و این نوع فعالیت ها را به هر مهمانی و تفریحی ترجیح می دهد مرا دلگرم نگه می دارد.