.

شهر بدون گالری های هنر و تئاتر های متنوع و کتابفروشی های بزرگ به من نمی چسبد. هیچ وقت دلم نمی خواهد

درگیر تعریف کلمه ها شوم اما می دانم که شهری که از این ویژگی ها خالیست برای من تعریف ثابتی دارد. مرده.

مدتهاست خودم را در اتاقم زندانی کرده ام. فقط کتاب می خوانم و به دنیایی که از چنگال من دور مانده  دست

می اندازم. به اینترنت. به تنها فرصت من برای دیدن گوشه ای از آنچه به نام هنر در دنیا اتفاق می افتد. هر روز.

.

حول و حوش انتخابات آمریکا بود. اخبار را با دقت دنبال می کردم. The New Yorker یکی از مجله هایی که

معمولا تیترهایش را دنبال می کنم آنروز طرحی گرافیکی از باراک اوباما زده بود. یادم است اول جذب نوع

طراحی اش شدم و بعد مشغول خواندن تیتر هایش. طرح را Maira Kalman کشیده بود. دفترچه ی روی میزم را

باز کردم و اسمش را گوشه ی یکی از برگه ها نوشتم. آشنایی من با این تصویرگر سال ها بعد از شهرتش آغاز شد .

خب این یکی از مصیبت های معمولی است. دنیای مجازی را ساعتها زیر و رو می کنی و باز چیزهایی که بسیار مشتاق

دیدنشان هستی از چشمت پنهان می ماند.

درست است که خیلی از آمریکایی ها مایرا را به خاطر طرح های بی نظیرش روی دیوار آسانسور فروشگاه ها

می شناسند و خواننده های همیشگی The New Yorker اسمش را به عنوان یکی از تصویرگران مجله ها دنبال

می کنند ، اما مایرا بخش عمده ی کارش را به کتاب های کودکان اختصاص داده است. مایرا شصت و یک ساله است و

بیشتر از صد کتاب برای کودکان نوشته و تصویر پردازی کرده است. بارها نمایشگاه گذاشته و کارهایش بارها موردِ

تحسین قرار گرفته اند.

چیزی که از او در ذهن من همیشه ماندگار است ، سبک کارهایش است. استفاده از رنگ های زنده و بشاش در زمینه

طرح هایش و جا دادن متن در طرح با فونتی که مختص خودش است از ویژگی هایی است که منحصر به کتاب های

اوست.چند سال پیش او کتاب گرامری ( The Elements of Style ) را تصویرپردازی کرد. به جرات می توان

گفت شاداب ترین کتاب گرامری است که تا به حال چاپ شده است.

مایرا از کودکی نقاشی و تصویرگری را شروع کرده است و غیر از چند سالی که در دبیرستانِ هنر گذرانده هیچ گاه

زیر نظر استادی نبوده است. شاید یکی از دلایل اینکه کارهایش به شدت ساده و بکر هستند همین باشد. آخرین اثرش

کتابی است به نام " The Principles of Uncertainty " یا اصول تردید ،  که او را بیشتر از پیش محبوب جامعه

هنری آمریکا کرده است.

راوی در این کتاب بین طرح های شگفت انگیز سالی از زندگی اش را شرح می دهد. مثل اینست که بنشینی و دفترِ

خاطرات هنرمندی را ورق بزنی و سرخوش ِ رنگ ها شوی و لذتی بی حد ببری.

مایرا عاشق پیاده روی های مکرر است. دوست دارد ساعتها همراه سگش قدم بزند و جهان پیش رویش را در چشمها

ضبط کند. تصویری که از خودش کشیده است مرا به این باور می رساند که نقاشی های مایرا گرچه خیلی ساده اند ،

بسیار به حقیقت نزدیکند.

انگار مایرا جهان را به همین سادگی می بیند و الحق که آنچه از آن بازتاب می دهد تصویری واقع گرایانه است که با

رنگ های وجودی مایرا رنگ آمیزی شده است. در همین لحظه که دارم اینها را می نویسم نمایشگاهی از کارهای

جدیدش در سانفرانسیسکو بر پاست.

حالا که نمی توانم آنجا باشم حداقل سعی می کنم امشب خوابش را ببینم.  


 پ.ن : سایت شخصی ِ   Maira Kalman .