.

ادبیات برای من قوی ترین گونه ی هنر است. قطعه ای از آن می تواند بیشتر از هرچیزی مثلا یک قطع موسیقی ، یک

نقاشی و یا یک نمایش بر من و زندگی که مرا احاطه کرده تاثیر بگذارد. نمونه اش اینست که هربار شروع به خواندن

رمانی می کنم ، انگار شروع به زنده کردن شخصیت های توی کتاب کرده باشم همه چیز در اطرافم رنگ و بوی کلمه

های آن کتاب را می گیرند. روی تخت خوابیده بودم و داشتم کوری می خواندم. شاید برای همان بود که حس عجیبی در

من شکل می گرفت. امروز به پدر گفتم بیاید و توی اتاق من که به دلیل همیشه روشن بودن کولر خنک است بخوابد. پدر

روی زمین خوابیده بود و مادر روی تخت من خوابش برد. بعد از چند دستی که رامی بازی کردیم و من بردم. مادر

معمولا می بَرد و می شود گفت رامی باز قهاری است. اما باخت برایش نقش دیازپام یا چیزی شبیه آن را بازی می کند.

با هر باخت پرده ای از خواب بر لایه های بدنش اضافه می شود. از آن حس عجیب می گفتم. بلند شدم و روی تخت

نشستم . و حس کردم در کوری،شخصیت زن دکتر را که تنها فرد بینا در شهر است را بیشتر از همه حس می کنم.حتی

احساس وظیفه ای که در مقابل افراد گروهش می کرد شبیه مجموعه ای از حس هایی است که هر از گاهی در من

حلول می کند و گاهی باعث آشفتگی و تعلق در ذهنم می شود. شاید برای همین فکر ها بود که در یک آن ، اتاقم را

چونان لانه ای دیدم که پدر و مادرم را در آن خوابانده بودم و حال مثل مادر و پدری که دارد از بچه هایش مراقبت

می کند روی تخت نشسته بودم و مراقب بودم کسی یا چیزی جریان روان سکوت را در اتاق به هم نریزد. نمی شود

نقش موسیقی کلایدرمن را که در حال پخش بود ، در پدید آمدن این فکرها نادیده گرفت و این بی انصافی است که

هر چه در حال گذر از تونل حسی من است را به ساراماگو ربط داد.