.

ساعت جسمی من می گوید این وقت صبح نباید بیدار باشم. اما خب هستم. اتفاقا خوابم هم نمی آید. یکی دو ساعت پیش هم

که توی تخت بودم مثل روزهای دیگر نبود. نه تنها صداهای اطراف را به وضوح می شنیدم و حال و هوای صبح بر تنم

نشسته بود که حتی کمی تا قسمتی هم از آنچه بیرون از اتاق من می گذشت آگاه بودم. یکی از همین آگاهی ها که مرا مثل

فنر از جا پراند ، آمدن " شین " بود. امروز برای او روز اول مدرسه است . صدایش را شنیدم که با برادرم و خانمش

آمده اند که ما شین را ببینیم در لباس مدرسه.

لباس شین بنفش بود و کیف و کفش هایش صورتی. چند روز پیش به من گفته بود که می خواهد کیف چرخ دار داشته

باشد و خب واضح است که کیف چرخدار به دست ، در حالیکه موهای زیبایش را زیر مقنعه ای سفید جا گذاشته بود ،

ایستاده بود جلوی در و لبخند گنگی روی لبهایش بود. از آن لبخندهایی که وقتی می زند که دقیقا نمی داند از وضعیت

پیش آمده خوشحال است یا ناراحت. اما فکر می کنم به راحتی با مدرسه کنار بیاید و دوستش هم داشته باشد. این خاصیت

بچه های امروز است. یادم است لباس من سرمه ای بود و کیف کوچکی داشتم که عکس کلاه قرمزی و پسرخاله داشت.

و یادم است آنقدر منزوی بودم که هر روز مدرسه رفتن من عذاب بود و استرس. چیزهایی که هر روز می ریختم توی

خودم و الان که فکر می کنم می فهمم توی آن دوره جهنم تدریجی را تجربه کرده ام.

چند روزی است زندگی دوباره توی چرخ خوشی افتاده است. اتفاق های خوب ، خیلی از آشفتگی های ذهنی ام را پاک

کرده اند. الان دارم پودینگ شکلاتی می خورم و می توانم بگویم زندگی همچین مزه ای داشته است این چند روز. از آن

مزه هایی که وقتی می آید زیر دندانت چشمهایت را می بندی و یک ممـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم این اندازه ای را

زمزمه می کنی.

توی همین روزهای خوب ، Theme ای برای ویندوز سون ام دانلود کردم که سرخوشی ام را زیادتر کرد. برای من

دسکتاپ مثل آینه ای است که نامادری سفیدبرفی توی آن خودش را دید می زد و از زیبایی اش مست می شد.

شخصیت هایی که توی این Theme هستند کمی شبیه کارهای علیرضا میر اسدالله اند. هربار بهشان نگاه می کنم

خنده ام می گیرد و از فکرِ زندگی کردن در دنیایی که همچین موجوداتی هم درش باشند آرام می شوم.