.

سقف خانه پر از چراغ است. پانزده شانزده لامپ از همین سقفی که من زیرش نشسته ام آویزان است. با این حال همین

الان که روی مبل قرمز توی هال لم داده ام ، حسی متناقض دارد ازم عبور می کند. این تناقض از چند دقیقه ای که

ساکن و ساکت اینجا نشسته و آینده را دور کردم سرچشمه می گیرد. ذهن من مدتهاست در تاریکی نسبی به سر می برد.

گاه گاهی چراغی کهنه به آن می آویزد و آنقدرها دوام نمی آورد. مدتهاست آینده را هولناک می بینم. شاید این زاویه دید

مربوط به خرداد هشتاد و هشت باشد. شاید از همان موقع امیدی که همواره گوشه ای از آن به ترس و وحشت و شک

آلوده است در من پدید آمده . شاید از همان روزها فکرِ به آینده، شبیه باتلاقی شده که هرروز گرسنه تر می شود.

کمی به تاریخ فکر کردم که این روزها عطش ِ خواندنش به طور کلی از سرم پریده بود و امروز صبح با حرف های

قانون شکن ، زخم ِ دوباره شد و توی ذهنم نشست. کمی هم فکرم را به روزهایی بردم که برای حرف زدن با خدایی که

داشتم به آسمان یا سقف یا چه می دانم هرچه بالای سرم بود خیره می شدم. پرسه زدن در این فکرها را هرچقدر هم به

هم بی ربط باشند، دوست داشتم و از اینکه این ساعت ظهر ام در سکوت خانه و فکرهای اینچنینی پر شده لذت می بردم.

آنقدر که چندین بار گوشی ام را که داشت زنگ می خورد قطع کردم. اما حالا کمی احساس خستگی می کنم. ترجیح

می دهم ذهنم را خالی کنم و خیره شوم به گلدان های کنار ِهال و آنقدر همرنگشان شوم که حس کنم چراغی کهنه،دوباره

ذهنم را روشن کرده است.