.

باور کنید همه چیز می گذرد. هر روزگار سختی و هر روز خوشی می رود و می آید. شاید حکمت این رفت و آمد در

تنوعش خوابیده باشد. خیلی وقت ها فکر کرده ام وبلاگ ها کاش خانه ی اندوه هایمان نشوند. خیلی وقت ها اما دیده ام چه

بهتر از اینکه جایی که خودت ساخته ای و وطن اش کرده ای برای خودت ، همان جایی باشد که می توانی درش اندوه

هایت را زمین بگذاری و نفسی تازه کنی و دوباره برگردی به مسیری که در آن خیلی چیزها از کنترل تو خارج است ؟


برای همین خودم را مقید نکرده ام که هربار غمی داشتم ننویسم و می دانم در این،خودخواهی عمیقی نهفته.ولی چه کنم

که اگر ننویسم حس می کنم شده ام آدم تجملی که برای چشم و هم چشمی دست به خانه اش می کشد و با وسایل آن قصد

در فریب هم نشینانش دارد که ما وضعمان توپ است و حالمان بهتر از این نمی شود و عشق از سر و کولمان می بارد.

تمام ِ حرفم هم همین است که وبلاگ نویسی بخاطر همین شخصی نویسی ها بود که جذابیت پیدا کرد و بخاطر همین

لحظه هایی که آدم ها آمدند و زندگی شان را با هم تقسیم کردند. که از خصوصی ترین لحظه ها و حس ها گفتند و

متعجب شدند از همذات پنداری های دوستهای مجازی شان و چقدر حس و حال به اشتراک گذاشته شد.

برای همین هاست شاید که از وبلاگ های مینیمال آنقدر ها خوشم نمی آید. فکر می کنم فست فود ِ وبلاگی اند. خانه شان

گرم نیست و تک جمله هایشان احساس نزدیکی در من بیدار نمی کند. برای همین است که گاهی بین کارهای روزانه ام

خیالِ خیلی از شماها فکرم را پر می کند اما هیچ وقت مینیمال نویس ها توی فکر و خیالِ روزهای من جایی ندارند.

می خوانمشان و رد می شوم. انگار آدمهایی باشند که ردپایشان را پاک کرده اند. نویسنده ی وبلاگی باید دنباله بکشد از

خودش. باید رنگ داشته باشد . باید کلمه های مخصوص خودش را به دیوار خانه اش آویخته باشد. باید جاری باشد به

اندازه ی لحظه هایش. چه خوش و چه ناخوش.

پ.ن : دلم می خواهد کمی فیلم ببینم. وقتش را اما بین دانشگاه و درس و کار، پیدا نمی کنم.