.

میندازم توی ملک آباد و تا رسیدن به چراغ قرمز گاز می دم. هوا دلبری می کنه. می گم : " من عاشق این هوام.

همیشه همین طوری باشه خوبه. خسته هم نمی شم. گرما آدم و کلافه می کنه. این خنکی.. که بعدِ روزهای گرم لرزه ی

کوچیکی به تنت میندازه..عاشقشم. " پشت چراغ قرمز که می رسم چشمم و می دوزم به صندلی خالیِ کنارم. بعد چشم

می دوزم به هوا . به خالی ِ اون بالا. دنبال ِ یه دونه پَر ِ نا قا بل. یادم نمیاد از کی این عادت افتاد به جونم. دیدن چیزهایی

که تو هوا معلقن منو می خندونه. سرخوشم می کنه. نمی دونم کی با خودم قرارداد بستم که هر بار .. هر بار یه پر دیدم

که از جلو چشام رد شد ، یعنی خوب. یعنی روزهای خوبتر. یعنی امید. یعنی دیگه خالی نه. یعنی پُر.


می پیچم تو خیام وگریه ام می گیره. یکهو. نگه می دارم کنار دکه روزنامه فروشی. خیره می شم تو آینه. انگار که

دنبال ِ دلیل یه گریه ی ناگهانی باشی وسط هوای مست کننده ی مهرماه. چشمام دوباره می چرخند به راست. به صندلی

خالی کنارم. با خودم میگم :" دلتنگی ."  پیاده میشم که برم به طرف دکه. نرفته بر می گردم. سرم و تکیه می دم به

پشتی صندلی . چشمام و می بندم . می ذارم هوا بیاد و منو ببره تهران. کنار مهدی نشستم. تو رفتی از اون روبرو بستنی

قیفی بگیری واسمون. بر می گردی میگی :" هیچ چی دیگه نمی خوای ؟ " می گم : " آب معدنی " خنده ات می گیره.

ده تا شیشه آب معدنی خریدی از صبح.  مهدی میگه :" پاییزِ پارسال با زینب می اومدیم اینجا ، از اون درختا نقاشی

می کردیم. " تو ذهنم تصویر این دوتا رو می کشم. که نشستن  وسط کاخ سعد آباد . که دارن نقاشی می کنن. به مهدی

می گم : " چه قدر ناز. "

چشمام و باز می کنم. فکر می کنم برگردم خونه. مامان حتما رو مبل جلوی تلویزیون خوابش برده الان. برم تو اتاقم .


بشینم جلوی کامپیوتر. بالشم و بگیرم تو بغلم. Paris je t'aime ببینم.

میندازم تو ملک آباد.سردم شده. شیشه رو دادم بالا. یه چیزی مثل یه آرامش ِ بی دلیل تو دلم ساکن شده. انگار بدونی

هوای پشت شیشه هوای مست کننده ایه و فکر کنی قراره همینطوری بمونه..انگار بدونی دو تا آدم  همین الان نشستن

توی سعد آباد و دارن نقاشی می کنن. . که صدای خنده هاشونم بشنوی.. که نگاه هایی که بینشون رد و بدل میشه رو هم

ببینی.. یه چیزی مثل یه آرامش ِ بزرگ همه ی دلم و پر کرده.