.

خیلی بیشتر از "درباره الی " دوستش داشتم. حرف نداشت. یا داشت. خیلی داشت. برجسته بود و دنباله دار. پا می گذاشت توی زندگی ات. رانندگی هایم پر بود از تصاویری که "فرهادی"  به نمایش کشیده بود و پشت هر چراغ قرمز نقطه ی استاپ فکرهایم بود . که نفسی تازه کنم و باز با سبز شدن چراغ فیلم را دوره کرده باشم. که حرکتی , ایماژی از قلم نیفتاده باشد. فرهادی در " جدایی نادر از سیمین " آنقدر بی طرف وارد می شود که تو که مخاطبی همه جوره قاضی شوی. و تهش اگر شانس آورده باشی , اگر پیام اصلی را گرفته باشی , پایت را از دایره قضاوت بیرون کشیده و به فکر کردن روی بیاوری. بار اول فیلم را در سینما ملت تهران با آقای او, مهدی,زینب به تماشا نشستم. غیر از چند ثانیه قطع صدا در ابتدای فیلم, پخش خوب بود و به واژه استاندارد , نزدیک. بار دوم فیلم را در سینما آفریقا ی مشهد تماشا کردم. غیر از پخش بی کیفیت فیلم , وجود هشتاد درصدی مخاطبان الله بختکی , پرحرف و بی فرهنگ , هم دلیلی شد بر بنا شدن فضایی که به سختی می شود در آن از یک فیلم خوب لذت برد. 
من این شهر را دوست ندارم.