.

آه بعضی روزها نشانه اند برای ادامه ی زندگی که درش ایستاده ای. وقتی تمام روز به حرف های مهر فکر کرده ای، به خودکشی ِ مجازی اش و یکهو در ساعت ده شب می بینی وبلاگش چون مرده ای که به معجزه ای دوباره برخاسته ، آپ شده است ، بی آنکه بخواهی به این روزهای همیشه خاکستری لبخند می زنی. قهقهه می زنی و دلت می خواهد بگردی مهر را توی یکی از کوچه های شهرت پیدا کنی و در آغوش بفشاری اش .  از ظهر دارم به قطعه ای از Andre Rieu  گوش می دهم. سمفونی فوق العاده ای است. دیوانه ام کرده است. دلم برف می خواهد. یک ساعت پیش با آقای او رفتیم به قدم زدن. پرنده پر نمی زد. هوا چنان سوزی داشت که باعث شده بود برای اولین بار از داشتن روسری روی سرم احساس خوبی داشته باشم. آقای او برایم کرم کارامل می خرد و من خوش خوشانم می شود . توی هوای سرد کرم کارامل ام را می خورم و دستم می لرزد. آن لحظه هنوز نمی دانم که مهر برگشته داست و وبلاگش را آپ کرده است. موج خوشحالی و ارامش تا این حد در تنم حرکت نمی کند. دلم می خواهد وسط خیابان به اسمان سیاه و کبود شهر خیره شوم و فکر کنم کسی آن بالاهاست. خدایی ابر قدرتی الهه ای ... چه می دانم ... کسی آن بالاست و من از این پایین بهش خیره شده ام و برای مردی که کنارم ایستاده است و کرم کارامل توی دستم ازش تشکر می کنم. و بعد سرم را بیاندازم پایین و به زندگی زمینی ام ادامه دهم. گاهی فکر می کنم ایمان کلمه ی امنی است برای روحیه ی آدم. حیف که سخت است باورش.