از دنباله ها.

ماشینِ مامان بوی خاصی می دهد. بوی داغیِ طرد شده ی مرداد توی تاکسی های بی حوصله. برایش توضیح می دهم. می گوید من نمی فهمم این بویی که می گویی چی است .داغی چی چی؟ می خندیم. مامان راننده ی با سابقه ای است. اما این سال های اخیر محافظه کارتر شده. در وجود مادرم چیزی هست بزرگ و جاندار به نام ترس. چیزی درونش هی هشدار می دهد که در هر قدمش جانب احتیاط را رعایت کند. و حتا در حین رعایت کردنِ جانب احتیاط ، همواره بترسد. ترس را توی دنده عوض کردنش می بینم و توی ایست های نا کامل اش در میدان خالی. و وقتی تند می راند .. ترس آنجا هم هست. حضور ناخودآگاهش را پنهان کرده آن پشت ها . اما هست. اگر کسی بپیچد جلویش ، وقتی دارد تند می رود ، به سختی کنترل کار را دستش خواهد گرفت. مطمئنم که می گیرد. اما نه به آسانی. با میزان زیادی استرس که درونش خواهد جوشید.

ترس های مادرم دو پهلو به زندگی من آمده. بخشی از ترس هاش باعث شده ، شجاع تر از باقی آدمهای دور و برم باشم. حرفم را بزنم. اعتراضم را بکنم و پایم را بگذارم به دایره ای که در آن خاموشی پسندیده است و بعد در آن دایره بلند داد بزنم.فرار از کابوس ِ شبیه ِ مادر شدن. بخش دیگرش اما همه ی کودکی هایم را به باد داده است. در تمام کودکی ام نتوانسته ام با همسن و سالهای خودم دوست باشم. مدام خزیده به گوشه ای . ترس از ارتباط با همه ی آدمها. ترس از مسخره شدن. ترس از طرد شدن. ترس از معلم ها. ترس از ناظم ها. ترس از پلیس ها. حس متهم بودن به خودی خود پایه ی این جامعه بوده و ترس های مادرم استرس را نیز درون کودکی ام تزریق کرده است.

مادرم کمبود امنیت داشته . به گوشه ی آرام و بی خطر زندگی کوچ کرده . من کمبود امنیت دارم . به گوشه ی پرهیجان تر و پر خطر تر زندگی رفته ام. نسل ها متفاوتند.