..

زیر آوار دستش مانده بودم. مرداد خوبی بود. هوا اردیبهشتی بود.فکر کرده بودم کاش امتداد یک حادثه دست ما بود. یک همخوابگی را بیست ساعت کش می دادیم و بیست ساعت خلسه ی محض روحی را . .

دستش را گذاشته بود جایی وسط سینه هام. همان جا که تپشی هست. و به خوابی عمیق رفته بود. من هنوز در خلسه ی شبی تابستانی بودم. زیر آوار تنش.