ای نامه که می روی به سویش !

آن وقت ها که سرطان فیلترینگ در این حد وخیم نشده بود , هنوز بودند تک و توک وبلاگ هایی که بدون وی پی ان می شد بخوانی شان. ان وقت ها دختری بود به نام غزل که در فارنهایت 1979 اش از خودش و زندگی اش می نوشت. از پدر گاه مست اش و از چیزهایی که در ذهنش می گذشت. غزل بدون اینکه بداند و بدون اینکه بخواهد تاثیر شگرفی بر دوره ای  از زندگی ام گذاشت. اعتماد به نفس فوق العاده اش و قدرتی که در برابر مشکلات نشان می داد آدم را به تحسین وا می داشت. با خودت می گفتی این دختر به معنای واقعی یک شیرزن است. مهم تر از همه ی اینها اما راستگویی بود که توی کلمه هاش می دیدی. آن دوره , دوره ی شروع بیماری های رفتاری بود. دروغ گفتن از همان روزها بود که بازار گرمی پیدا کرده بود.سخت ایستادن های غزل , شب گریه هایش و نالیدن ها و گلایه هایش به شدت خودش بودند. انگار بیشترین سعی را کرده بود تا از خودسانسوری بپرهیزد. حالا بعد از بسته شدن وبلاگش اینجانب در به در به دنبال خانه ی جدیدش در این دنیای مجازی می گردم. این پست را به امید شِیر شدن نوشتم. باشد که اینترنت , وبلاگ ها و گودرِ نازنین مرا به سر منزل مقصود برسانند.