.

خانه ی قدیمی کاغذ دیواری دارد. کاغذ دیواری هایی که سالهاست روی دیوارها ایستاده اند. بعضی شان از سالخوردگی کمر خم کرده اند و قرار نیست احیا شوند. چون مامان به شدت دنبال خانه ای جدید می گردد و ایمان دارد به زودی از اینجا می رویم. خانه ی قدیمی حیاط دارد. قبل ترش باغچه ی زیبایی داشت . حالا به جا ی آن یک انباری بزرگ ساخته اند. تنها گیاه باقیمانده از این اتفاق یک درخت کاج بسیار بزرگ است. پدر همیشه نگران اوست. می ترسد بعد از رفتن ما ، برای ساختن خانه ای جدید ، درخت را قطع کنند. ترس پدر بیجا نیست. اینکار را می کنند. اینکار را کرده اند. من با حیاط خانه پیوند عمیقی ندارم. کودکی ام شاید . پانزده شانزده سالگی ام نه. 

چیزهایی که یادم مانده اند این را نشان می دهد. یک بار روی پله های حیاط نشسته ام و با یکی از دوستهای آن وقت ها مشروب خورده ایم. یک بار دیگر هم روی تراس ایستاده ام و  گریه کرده ام. یادم نمی آید برای چه. یکبار هم روی پله ها عکس گرفته ام از خودم. چیز بیشتری یادم نیست. حیاط سالهاست مرده است. انگار.

خانه ی قدیمی اما هنوز زندگی دارد. نفس می کشد توی خواب های من. آقای او هرگز خانه ی قدیمی را ندیده است. دوست پسر های قدیمی دیگر دیده اند. توی خوابهایم اما با آقای او توی خانه ی قدیمی هستیم. از اتاق من تا آشپزخانه می رویم. روی مبل به هم می لولیم و توی اتاق من جلوی درخت اقاقیای بزرگ ِ پشت پنجره عشق بازی می کنیم. من از حافظه ام کمک نگرفته ام. بسیار به فراموشی سپرده ام سالهای دور را. از هفت هشت سالگی ام هیچ یادم نمانده. به جای آنها چسبیده ام به سالهای درد. سالهای اتفاق های بزرگ و نزدیک. خانه ی قدیمی را عاشق نبوده ام اما مدام می آید تا خوابهایم.گاهی که اخبار می خوانم و اخبار می بینم دلم برای کاج تنگ می شود. که بریده شده. که دیگر نیست.