Instagram

جمعه، شهریور ۱

ج.ه.ا.ن


به دنبال هم دویده ایم. سایه شده ایم کنار هم در روزهای آفتاب . و تنیده ایم آغوش به آغوش در زمستان های بلند.اگر برفی آمده با هم خندیده ایم. عکس هایمان را نشان هم داده ایم و برای هم واژه ها بافته ایم. از زمین روییده ایم و ایستاده بر آن چیزی بین مان برقرار شده.رابطه ها شکل گرفته اند . با هم خوابیده ایم. تن به تن. از هم گریخته و به دیگری آویخته ایم. بعد از سال های برخورد با آدم ها فهمیده ایم رابطه ها به تلنگری شکل می گیرند.. آدم ها به جرقه ای دوست می شوند .. آدم ها به حرفی می روند. به کلمه ای دوری شکل می گیرد. به واژه ای پشت می کنی به آنکه روبرویت نشسته بوده است.آدم ها از جنس هم هستند و این هم جنسیتی ، این هم گونگی باید بر مرزها چیره شود. باید بدانیم که ممکن بود آنکه دیروز در میدان تقسیم دویده، فردایی روبروی ما در کافه ای نشسته باشد. آنکه دیروز در زندان مرده می توانست چند سال بعد در مهمانی کنار ما برقصد. آنکه در ساعتی زنده بوده و در ساعتی جنازه ای تیر خورده شده، می توانست روزی راک بخواند و ما کیلومترها دورتر دانلودش کنیم. من بدون مرز دوست دارم دیدن را. بدون مرز دوست دارم دوست داشتن را. بدون مرز یعنی رد شدن از خط منطق و اعتدال. من جنون را دوست دارم در فکرها. من دوست دارم فکرم را رها کنم برود مریخ را ببیند و سوریه را اشک بریزد و اوین را بو بکشد و مصر را نگران باشد.زنجیر منطق ، بر کلمه هایم نخواهم بست.
این روزها باور من اینست که جهان اگر زخمی دارد ، زخم ماست . کلمه های ما شاید هیچ کجای این زخم های عمیق و وحشی را درمانی نباشد، سکوت و ندیدن مان درد است. برای همین هست که هنوز وقتی دلم می گیرد به شاملو پناه می برم و ترجمه هایش از گوشه ی زخمیِ جهان، یونان. چه کسی از شاملو خواسته از گوشه ای از جهان سخن بگوید که با ما هیچ سنخیتی ندارد ؟ چرا شعر های یونان را می خوانیم و دل مان می لرزد؟ مگر این شعر از مرزی دیگر نیامده ؟ دریایی که در آن دست و پا می زنیم با منطق مرزبندی ره به جایی نمی برد. ریشه های ما در تنیدن ِ به هم جان می گیرد.



سه‌شنبه، مرداد ۲۲

شب های غربت زده




 گفتم این بار پیشواز بروم.گفتم دلم را به دریایی بزنم که هنوز نیامده و به آمدنش اطمینان دارم. که بوی موج های اشک آلودش را می شناسم و بوی بعدازظهر دلگیرش را، و می دانم چند پرنده غربتی توی سایه روشنِ ساحلش آمد و رفت داشته اند.همیشه برنامه اینطوری پیش می رود. او چمدانش را می بندد و من بغض هایم را قورت می دهم. بعد او لبخند زنان از این طرف و آن طرف می گوید. از فلان موضوع و بهمان حرف.بعد زنگ می زند ماشین بیاید پی اش. من نمی رسانمش. راه آهن ها ، فرودگاه ها و ترمینال های دنیا ، برای قلب من زیادی بزرگند.عمیق اند .پایم که می رسد به یکی شان، با سر می افتم تویش و چپه می شوم. حالم چپه می شود.حس هام در هم می پیچند و دنباله ای غمگین آویزانِ لباسم می شود. تا روزها.
ماشین می آید و تا در ِخانه و کفش هاش و گذاشتن چمدانش توی آسانسور، سه چهار بوسه و بغل جا خوش کرده اند.هی می رود و بر می گردد و من می چسبم به گردنش.بو می کشم همه ی هستی را، که از بوی تنش گرفته ام. آخرش می رود از پله ها پایین و من می دوم سمت آیفون.خیره می شوم به قامتش که در گرگ و میشِ صبح با کوچه می آمیزد و در کوچه جاری می شود و در ماشینی جای می گیرد و در ماشینی می رود.و بعد می شنوم. صدای دریایی که هر لحظه به قلبم نزدیک تر می شود. سونامی ِ استیصال. سونامی دوری های تلخ. سونامی ِ دوری های اجباری. می زنم به تخت مان. و ردِ پیکره اش را بر ملافه ها تماشا می کنم. آن قسمتی که مال من بوده را تصاحب می کنم و می گذارم رد تنش بر ملافه ها بماند، آرام بگیرد . تا نور صبح آرام بر تخت بخزد و رد ملافه ها را طی کند . بر ساحلی که در گوشم جاری است دراز می کشم و با صدای پرنده های غربتی که غمگین می خوانند ، به خوابی می روم که دیگر کامل نیست. که برای کامل شدن باید منتظر بماند. هزار کیلومتر را. این قصه ی چند ساعت دیگر من است. می گویند باید درد را آرام جوید و آرام بلعید. به پیشوازش رفته ام که آرام تر بیاید. که آرام تر غرقم کند. من هیچ وقت شناگر خوبی نبوده ام.



پنجشنبه، مرداد ۱۷

در ستایش تخت.های.جهان



از جایی به بعد ، در رابطه ای که تخت وارد شده و پیچیدن تن ها به هم و سیگارِ بعد از هم آغوشی و ماندن زیر یک سقف توی یک تخت ، شب ها وارد غاری جدید شده و صبح ها به معنایی جدید تبدیل شده اند. یک دگردیسی ِ کاملن احساسی. شب را در سیاهی اش پناه بردن به گردن کسی ، آرامشی است که حتی اگر از ادامه اش مطمئن نباشی ، باز به بودنش می ارزد. و صبح ها را بیدار شدن زیر سنگینی بازویی افتاده بر پهلویت و نفسی که پشت گردنت را گرم کرده.. صبح ها با تمام هیاهوی بالفطره شان می توانند به آرامشی بی بدیل تغییر شکل بدهند. بشوند دقیقه 3 قطعه Nocturne No.1 Op.9 شوپن. بشوند وزیدن اولین نسیم خنک تابستانی بعد از روزهای جهنم مرداد. 

و نور . از نور هرچه گفته باشیم کم گفته ایم. هیچ چیزی در دنیا بیشتر از نور، عشق بازی را گوناگون تر بلد نبوده و به نمایش نگذاشته است. باریکه ی نور، روی وسایل وقتی چشمهات باز شده اند به صبحی دیگر در زمین. و رگه های بازیگوش نور که تا دست و پاها آمده اند ...

 تخت معبد من است .بارها بهش پناه برده ام. دعوا که کرده ایم زده ایم به تخت و آغوش و.. عشق هزار باره بر ملافه های تخت نشسته است. تخت تنها مرحله نیست در رابطه . شروع زمینی شدن است. و ملافه ها خاک پذیرنده اند. . 




جمعه، مرداد ۱۱

اتاق


اتاقی که هست و تو از آن ِ خود می کنیش ، چیزِ کمی نیست. آن کس که چهار دیوار از آن خود ندارد ، براستی غمگین است.چهار دیوار سهم تو از دنیایی است که قرار بوده در تفکرت ساخته و پرداخته شود و به جامه ای حقیقی جلوی چشمهات بیاید . و نیامده. و ساخته نشده . و اتاق مرهمی است بر آلودگی که بیرون از آن محوطه بر تو نشسته است.
به خانه که می رسم ، خستگی پرنده است در بدنم. بی تاب و پریشان. تمام روز را در شهر بوده ام. شهری که خیلی شب ها وقتی همه خواب بودند تماشایش کرده ام و کوچکترین شباهتی با شهری که صبح ها در جریان است نداشته است. شهری که فهمیده ام میل به زیبایی دارد . و این هیاهوی پوچی که تک تک مان درش انداخته ایم چنان آلوده اش کرده که به قطعه ای همواره در فراز و فرود تبدیل شده و دارد گوش خودش را کر می کند. یک بار وقتی همه خواب بودید ، به پشت بام زده ام و شنیده ام صدای شهرِ خاموشِ شب را . و فهمیده ام خیلی قبل تر از اینکه من ازش خسته شوم، او از من دل بریده است.
تمام روز که در شهری اینچنین باشی، محل کارت ، آدم هایی که می بینی شان، حرف می زنی ، می شنوی شان ، و چیزی پر نفرت میان خوشبختی شان خوابیده و چیزی هست میان شان زننده.. کلمه ها معنای خود شان را از دست داده اند و نفرت بار ، بی هدف و پریشان خیال، بر سر و کولِ شهر عق زده شده اند. رسیده ام خانه و از پله ها خودم را کشیده ام بالا. رسیده ام به خانه و بعدتر به اتاقی که از آن خود دارم.
قرنطینه ای که از آلودگی ها ایزوله اش کرده ام. پناهنده اش شده ام و دیوارهای پر عکسش را ، بی ریا ، و قفسه کتاب هایش را که کم آورده اند و کتاب هایش را که از نبودِ جا رفته اند تا زیر تخت تا روی میز تا کنار بالشم و تا کاناپه.. و پنجره اش را که رو به هیاهو باز نمی شود ، تمام و کمال برای خودم ساخته ام که تن آلوده بزنم به خاکش و آرام بگیرم و یادم بماند آنچه می خواهم از زندگی شباهتی با هیاهوی خشنِ آن بیرون ندارد... که یادم بماند می توانم خوب بمانم اگر هر شب عزیمتی باشد به این چهار دیوار..اگر هر شب عزیمتی باشد به این چهار دیوار..