Instagram

سه‌شنبه، تیر ۳۱

بنشین سر جایت و نفسی تازه کن


در عرض این چند ماه، مهمان های خارجی زیادی به خانه مان آمده و رفته اند. از ملیت های مختلف. چینی و آمریکایی و لهستانی و فرانسوی و ترک و ... چیزی که بین همه شان مشترک بوده ، میل ِ شدیدشان به سفر است. همه شان مسافرهای حرفه ای بوده اند. حرفه ای به این منظور که سفر را به عنوان راهی برای گذران ِ زندگی انتخاب کرده اند. من ، خودم آدم ِ سفر نیستم. هر از گاهی هم که دل می دهم و سفری می روم بیشتر بخاطر مجتباست که از سر بازیِ روزگار عاشق زنی شده که خانه را بیشتر از هر جای دیگری دوست دارد. در سفر که هستم دلم پیش خانه است. با تصویر بازگشت ، روزهایم را سپری می کنم. شاید بخاطر همین است که همه ی مهمان های خارجی ام ، مرا ترسانده اند. از دیدن آدمی که همیشه ساکن است لذتی نمی برم اما از تماشای آدم هایی که از سکون به طور محض بیزارند و مدام ِ زندگی شان در حرکت و جا به جایی است ، وحشت کرده ام. هنوز توی دیکشنری من ، یکی از معانی آرامش و خوشحالی ، نشستن در سکوت خانه و غرق شدن توی کتابی است که توی دستت گرفته ای. یکی دیگرش دوست داشتن شهری است که در آن زندگی می کنی.یکی از لذت های دنیا برای من اینست که هر روز چشم به تصویری تکراری باز کنم. به پنجره ی اتاق خواب مان. به صدای نفس های آن کسی که کنارم خوابیده است. اینکه می دانم تخت در کدام نقطه ی اتاق نشسته است ، کجای دیوار ترک دارد و پرده در باد چه شکلی می شود ، به من معنی زندگی می دهند. من در شناختن ، عاشق می شوم . و به جای همه ی اینها در ناشناخته ها ، هراسان و مضطربم.
 نمی دانم این موجودات عجیب و غریب چطور از دیدن این همه موزه و پارک خسته نشده اند.چطور صدها بار از این هواپیما پیاده و به آن یکی سوار شده اند. از کجا و چه چیزی گریخته اند که اینچنین  بی تاب و در به در زندگی را در مساحتی دیگر جستجو می کنند؟ برای من ، سکون ، لازمه ی زندگی است. من آدم لذت بردن از ماندنم. ماندن در رابطه ای که با دست های خودم ساختمش. ماندن در شهری که دوستش دارم و ماندن لا به لای خط هایی از کتابی که در حال خواندنش بوده ام. یک بار شهری را دوست نداشته ، ترکش کرده ام. حالا که این یکی شهر را دوست دارم ، چرا باید دائم ازش گریزان باشم ؟



۷ نظر:

شوجی گفت...

درست مثل من و همسرم..من عاشق سفر و او عاشق خانه..البته او هم علاقمند به سفر هست ولی همیشه می گوید خانه چیز دیگری است..
همیشه می گوید کسانی که دوست دارند دائم بیرون از خانه باشند در دوران کودکی در خانه مشکلات زیادی داشته اند و این حداقل در مورد من یکی صدق می کند...
زیبا نوشتی...

شوجی گفت...

راستی..چه عکسی...خود سکون را نشان می دهد

نسیم گفت...

در فیس بوک که می خوانمت دلم خواست بیایم اینجا چیزکی بنویسم همینطوری. به یاد ایام قدیم خوب ...

Unknown گفت...

به نظرم در مورد سفر زمینه پیچیده‌تری هم وجود داره، مردم حرص تجربه کردن دارن. به قول آگامبن در دوران جدید اونقدر فراوانی تجربه داریم که این فراوانی تبدیل به ویرانی تجربه میشه. به نظرم آدم‌هایی که مدام در سفر هستن گرفتار این وضعیت‌ان. منم چه به لحاظ فلسفی چه به لحاظ تنبلی ذاتی، سکون رو به اون حرکت مداوم ترجیح میدم :)

مریمک گفت...

:):)

مازی گفت...

چقدر که من نقطه مقابل توام
ولی اینی که هستی هم قشنگه
در ضمن دوست داشتی لینک مبادله کنیم
مرسی

بابک گفت...

سلام
تو هفتۀ گذشته دومین آشنایی خوشایندِ من بوده، آشنایی با این وبلاگ. چند مطلب خوندم که بیشترشون رو دوست داشتم. سپاس.
در مورد این مطلب، من خودم اهل سفرم و در فکر سفر؛ گرچه بیش‌تر پویایی رو می‌پسندم. ساکن هم که باشم ولی پویا، باز دوست‌داشتنی‌ست.