.

حالا که برف گرفته ، بالاخره.. بعد از این همه حضور بی معنی زمستانی.. باز باید تنها بشینم تو ماشین و مسیر و تا

خونه بیام ؟ برف یکی از قشنگترین نشونه های زمینی است برای من. برای همین دلم برای تو تنگ میشود .. از بس بوی

زمین میدهی برای من. شمارش روزها از دستم در رفته است.. چند روز پیش بود؟  که هوای سرد مشهد می خورد به

صورتمان.. که دست چپم را کرده بودی توی جیب راستت. که تند راه می رفتیم. بین آدمها. که حرف می زدی و حرف

می زدی و حرف می زدی .. که می خندیدم و می خندیدم و می خندیدم .. و چیزی توی دلم وجود داشت . چیزی که

محکم بود. چیزی که تکان نمی خورد و سکون ِ درونم را به هم نمی زد مثل یک میز چوبی بود با چهار پایه ی محکم.

که نه بغضی بالا می آمد و نه آرزویی تنم را می سوزاند.

این روزهای آخر دوری انگار حال و هوای پرشورتری به خودشان گرفته اند. باورم نمی شود دو ماه دیگر خیلی از

روزها و شبهای من به خیلی از روزها و شبهای تو گره می خورد. باورم نمی شود به جای اینکه تا صبح از ترس اینکه

گوشی قطع شده و نفس های تو از گوشم افتاده بیرون بیدار شوم ، چشمهایم را باز می کنم.. گاه و بیگاه.. و تو را در

فاصله ای کوچکتر از چند سانتیمتری خودم پیدا می کنم. حالا که برف گرفته مثلا باید اندوه زده شوم. این اتفاقی است که

تا به حال می افتاده. این روزها اما آرامم. گاهی تنم خسته می شود اما هنوز پرم از حضور دو سه روزه ات. هنوز

پالتوی خاکستری ام بوی ادکلن مردانه ای را می دهد که به تنهایی آدم رنگ و بوی آرامش می زند. رنگ و بویی

نوستالژیک .

چقدر دلم می خواهد دوباره " شبهای روشن " را به تماشا بنشینم.