در ستایش ِ سینما.

یک عمر تاریخ بر ما حکمرانی می کند. قلب هامان را در مشتش فشار می دهد و قصه ی تکراری خودش را هر شب در گوش هایمان فریاد می زند. یک عمر ما با تاریخ به سان ِ برده ای روبرو می شویم. ما برده ایم و او فرمانروای همیشه ظالم ما. یک عمر تاریخ ، وجود خدایی بالای سرمان را به صورت ِ مداوم تکرار می کند و انکار می کند و تکرار می کند و انکار می کند. در میان این دست و پا زدن های بیهوده ، خیلی ها از سر شوخی ، تاریخ را انگولک کرده اند. خیلی ها دست دراز کرده اند و خواسته اند آلت ِ تاریخ را تکانی بدهند و بخندند و بروند. خیلی ها این وسط با همین شوخی ها ، تاریخ را پر شهوت و آلتش را پر از خونی که به دردش انداخته رها کرده اند. تاریخ جای دیگری خودش را ارضا کرده و دوباره به شکنجه گر ِ جهانی شده که بر آن حکم فرماست. " زندگی زیباست " ِ بنینی . یکی از همان سر کار گذاشتن های تاریخ بود. مجادله ای بی انتها برای دهن کجی به تاریخ در بحبوحه ی غول عظیم الجثه ی جنگ. خنده ، شادی ، بازی ... و میخکوب کردن ِ امیدی که باید خیلی وقت پیش می مرد ... یا گود بای لنین ِ بــِکــِر.

دست کاری در زمان. برگرداندن ِ تاریخ به عقب و روایت کردنش به شیوه ای که وجود ِ خارجی ندارد. برای دل ِ مادری که به سوسیالیست ایمان آورده است... در همان گود بای لنین ، صحنه ای هست که مادر مرده و خاکسترش را با موشک ِ دست ساز ِ کوچکی به آسمان می فرستند. روشن شدن ِ آسمان با خاکسترهای مادر ، با آن شکوه و زیبایی ، همین دهن کجی به تاریخی است که دست از تکرار شدن بر نمی دارد.  یک عمر ما زیر ِ تاریخ خوابیده ایم و .. خواهیم خوابید .. هر شب. هر صبح.. فرصت دهن کجی را اما از دست دادن ، یعنی تبدیل شدن به هرزه ای که در خودش می خشکد. 

گودبای لنین فیلم خیلی خاصی نبود. از آنهایی نبود که بعدتر به دوباره و دوباره دیدن شان بروم. اما چند تصویر خوب داشت. بعضی فیلم ها اینطوری اند . تصاویری دارند که دوست داری در حافظه ات حک شان کنی و هر از گاهی با چیزی دچار حس تلمیح شوی. یکی همان صحنه ی فرستادن خاکستر مادر به آسمان بود . خیلی های دیگر هم بود. خوابیدن دختر و پسر روی لبه ی پشت بامی و قهقهه های بی پرواسشان به دیواری که فرو ریخته بود و مدرنیته ای که باید آغاز می شد. اولین ویژگی اما موسیقی خوب ِ یان تیرسن است. پشت تمام تصویرها ، مثل تار و پودی جاودانه ، خودش را به نمایش می کشد.