.

هیچ کس بیشتر از من غصه این ننوشتن ها را نمی خورد. اما همه بعد از خواندن برچسب دو تایی و اتفاق خوب حدس های زیادی می زنند تا دلیل این ننوشتن را پیدا کنند. من می گویم تمام آن دلیل ها قلابی اند. هیچ کدام شان به من نمی چسبد. اگر کامپیوترم خراب نمی شد, هنوز آخر شب ها که برمی گشتم خانه ام , جای من پشت پی سی بود. حتی اگر خستگی تاسر انگشتهام را پوشانده بود. دنبال درست کردن پی سی نرفتم. قبول. اما از سر گرفتاری بود. وقت کم. و چشم دوختن به روز آمدن آقای او و سپردن پی سی بهش. آقای او آمد اما پی سی هنوز چشم باز نکرده و من با این همه کلاس و جلسه حتی وقت خرید های روز های عید را نداشته ام چه برسد به عبور از فیلترهای دوست داشتنی و غرق شدن توی وبلاگ ها. همین الان هم دارم با گوشی گنده ی جدیدم که اسمش را بلانش گذاشته ام تایپ می کنم. خیال درست شدن پی سی من را از سر خود بیرون کنید.